Genoeg met de mainstream, tijd voor radicaal feministische pornografie waarin het niet-heteronormatieve aan bod komt, een diversiteit aan lichamen getoond wordt en het seksueel genot van de vrouw ook centraal kan staan.
We bellen met Julia Roeselers, documentairemaakster en camera-vrouw van vrouwvriendelijke porno.
In het huidige pornolandschap verschoof de nadruk van langspeelfilms of blootmagazines naar ontelbare korte clips die je kosteloos kan bekijken op het web. Door het genot van de vrouw even centraal te stellen als het genot van de man, door de camera niet alleen op het naakte vrouwenlichaam maar ook op het mannenlichaam te richten, en door het bewust ondermijnen van genderstereotypen, kan egalitaire pornografie misschien helpen om de invloed van mainstream pornografie terug te dringen. Of je nu juist zou moeten gaan betalen voor radicaal-feministische porno of het beter gratis ter beschikking zou gesteld worden zodat het gewoon de norm kan gaan uitmaken, is dan iets om over na te denken.
Vrouwvriendelijke porno versus egalitaire porno
Egalitaire pornografie vertrekt vanuit een volledige gelijkheid tussen seksuele partners.Het volstaat niet voor een film om als egalitaire porno te worden omschreven als deze enkel een vrouw laat zien die instemt met wat er gebeurt. We hebben ook zoiets als adaptieve voorkeuren die mensen in precaire omstandigheden ontwikkelen. Zo bevestigt The good girl van Erika Lust het meest prominente cliché van niet- egalitaire porno: het mannelijk genot als apotheose van elke vrijpartij en de vrouw als gewillige ontvangster van zijn zaad.
Ook de principes ‘vrouwen mogen niet tegen hun wil worden onderworpen aan geweld of dwang’ in het manifest van Puzzy power en ‘de films moeten gebaseerd zijn op het plezier en het verlangen van de vrouw’ gaan voor velen lang niet ver genoeg. Films als Constance, Pink prison, All about Anna zijn geregisseerd door en gericht op vrouwen, maar laten ook slechts 1 type lichaam als echt sexy zien. Daarnaast zijn ze ook behoorlijk heteronormatief. Ze bouwen veelal verder op een essentialistische kijk op vrouwelijke seksualiteit als emotioneel, zacht en gevoelig.
Continue reading “Een pleidooi voor radicaal-feministische porno”
GoiA
Naar aanleiding van internationale vrouwendag en het debat rond zelfbeschikkingsrecht praten we met Diane Slootmans van GoiA. GoiA (Gezinnen onder invloed Antwerpen), is een deelwerking van Free Clinic vzw i.s.m. Jeugdzorg Zorgbedrijf Antwerpen die zich richt op gezinnen met jonge kinderen waarbij één of beide ouders kampt met een drugprobleem.
Zelfbeschikkingsrecht voor het ongeboren kind versus zelfbeschikkingsrecht voor de zwangere vrouw. Is een tweedeling nodig of polariseert dit vooral een complexe kwestie waarover best met de nodige zin voor nuance een open debat wordt gevoerd? Valeria Van Peel (NVA) en John Crombez (SPa) komen wederom met een wetsvoorstel waarvoor ze nog een meerderheid zoeken. Ze willen de justitiële bevoegdheid vergroten om zwangere vrouwen in een penibele situatie (bijvoorbeeld door prostitutie of verslaving) gedwongen te laten opnemen, plaatsen of afkicken. Ze bedachten daarvoor een driestappenplan: gedwongen plaatsing of opname van de moeder; de mogelijkheid het kind te plaatsen in een pleeggezin nog voor de geboorte; en als derde instantie een gezinsvoogd die de moeder ‘bijstaat’. Of zulk voorstel haalbaar is met de huidige wachtlijsten in de hulpverlening is nog maar de – praktische – vraag. Men kan zich ook afvragen of zo’n wet wel wenselijk is. Zal het er niet toe leiden dat men te snel automatisch hierop zal teruggrijpen in plaats van echt alle mogelijke pistes uit te proberen voor het welzijn van moeder én kind?
GoiA spreekt ouders met een drugprobleem in eerste instantie aan op hun ouderrol en bekijkt van daaruit samen met de ouder welke zaken binnen het gezin de ontplooiingskansen van het kind in de weg staan. GoiA stelt het belang van het kind centraal, maar ziet de ouder hierbij als belangrijkste gesprekspartner.
De vrouwelijke verzetsstrijders van de Guajajara
Al tientallen jaren is het Amazone gebied in Brazilië onderhevig aan roofbouw. Uit recent onderzoek van de ngo Mighty Earth bleek dat ook in de afgelopen jaren de ontbossing zich onverminderd verderzet. Afgezien van de grote ecologische kost voor onze planeet, zijn de eerste directe slachtoffers de inheemse bevolking. Ze worden ontheemd, en zien het land waarmee ze innig samenleven ten prooi vallen aan een mondiaal kapitalisme. Om de vernietiging van hun land tegen te gaan, werden er verschillende actiegroepen opgezet, de zogenaamde ‘guardians of the forest’. Bij de Gaujajara in de staat Maranhão ontstond een groep enkel samengesteld uit vrouwen, de ‘guerreiras da floresta’ oftewel ‘woman warriors of the forest’. We spraken aan de telefoon met onderzoeksjournaliste Sarah Sax, die hierover publiceerde op de website Mongabay.
Maranhão situeert zich in het noordoosten van het Amazonegebied, en reeds 75% van het regenwoud is hier verdwenen. Wanneer men satellietbeelden bekijkt is de verwoesting duidelijk. Opvallend zijn enkele stukken grond die gevrijwaard bleven van ontbossing, de zogenaamde ‘indigenous territories’. Deze gebieden worden beschermd door Braziliaanse wetgeving, maar staan tegenwoordig meer en meer onder druk door het beleid van het huidige regime. Het gaat over afgelegen gebieden waardoor de handhaving van beschermende maatregelen bemoeilijkt wordt. De oorspronkelijke bevolking neemt dan vaak ook het heft in eigen handen om hun leefgebied te beschermen.
Sarah Sax: “A lot of indigenous territories in Brazil have forest guardian patrols, which are groups of people from the communities, largely men, who take it upon themselves to use gps-technologies and drones, and actively patrol their territories to search for illegal loggers or miners. In the Caru indigenous territory there was a group of women who had started a group to help with community initiatives and basically said: ‘you the forest guardians are doing an OK job, but you could be doing a better job if we could help’, and they joined the guardians in addition to the other things they were already doing.”
Ze begonnen actief te helpen met het patrouilleren en sloten actieve bondgenootschappen met naburige communities. De gebruikte tactieken werden diversifiëeerd, met succes, zoals blijkt uit satellietbeelden en gesprekken met mensen op het terrein. Vrouwen werden historisch gezien vaak buitengesloten uit het actief deelnemen aan protesten, maar wereldwijd zien we meer en meer vrouwen die het voortouw nemen, zo ook bijvoorbeeld bij recente protesten in Brazilië.
Sarah Sax: “Women are recognizing that the resistance that has come up so far hasn’t been as successful as it could have been, and that they should have an equal say in how the territories are managed. It’s in some way a renaissance of women doing what they should have been doing or allowed to do for centuries. (…) Everybody has a different view and needs to be brought to the table, and that obviously makes a movement stronger. It is more effective to have women included fully in any kind of movement. It’s a kind of reshuffling of power roles and making the table bigger to allow everyone to sit around it.“ Continue reading “De vrouwelijke verzetsstrijders van de Guajajara”
Nelly Maes, Vlaamse Voorvrouw, is 80
Internationale vrouwendag: aanleiding om een boegbeeld van de vrouwenemancipatie en de Vlaamse beweging op te bellen. Vijftig jaar geleden deed Nelly Maes haar intrede in het parlement, waar haar strijd in de eerste jaren vooral over respect ging.
Radio Centraal: Hoe is uw engagement begonnen?
Nelly Maes: “Zolang ik thuis was mocht ik niet aan politiek doen, maar ik had wel politieke belangstelling. Van in mijn jongste jaren zat ik aan de radio gekluisterd om verkiezingsuitslagen te volgen, waarbij ik mezelf altijd identifieerde met een partij. Ik wist toen niets af van die partijen maar kwam snel tot de conclusie dat als ik de wereld wilde veranderen, dat moest gebeuren via een nieuwe partij, en dat was de Volksunie. Ik mocht niet van mijn ouders, die hadden de oorlog meegemaakt en de toestanden daarna en waren bang voor de politiek. Maar ik had er zin in en trouwde met iemand met dezelfde politieke belangstelling.”
“In de jaren ’70 was de toestand absoluut ondraaglijk.”
RC: U had het niet van uw ouders, van waar dan wel?
Nelly Maes: “Mijn betovergrootvader was burgemeester van het dorp en ik heb ook nog een neef die in de politiek gezeten heeft, dus het zat wel een beetje in de familie om zich te engageren voor de gemeenschap. Ik kan niet zeggen dat ik het niet van mijn ouders had, maar mijn ouders hadden schrik. Mijn moeder was Vlaamsgezind, ik ben opgevoed met de gedichten van Gezelle en Alice Nahon. Ik kende bijvoorbeeld zes strofen van ‘Het ruisen van het ranke riet‘. Mijn vader vond altijd dat ik moest doen wat ik wilde, maar geen politiek. Mijn vader was evenzeer geboeid door politiek maar ze wilden niet dat hun dochter zich daarmee ging bezighouden.”
“Ik was ook al feminist in mijn kindertijd, en bijvoorbeeld jaloers op de pastoor die daar op de preekstoel mocht staan en zeggen wat wij moesten doen zonder dat we iets terug mochten zeggen. Met dat niet-mogen-terugzeggen heb ik het altijd moeilijk gehad. Op internaat voelde ik me een gevangene. Daar ben ik flamingant geworden, want toen had je daar nog echte franskiljonse nonnen, die zeer machtig waren.”
Continue reading “Nelly Maes, Vlaamse Voorvrouw, is 80”
Krijgt Tram 7 nog een Kans?
Tram 7 van Mortsel naar Antwerpen werd geschrapt in het ‘vervoersplan 2021’ van De Lijn. “Het is heel spijtig dat we die rechtstreekse verbinding verliezen”, aldus Johan Malcorps van de SP.a-Groen fractie in het district Berchem. “Bovendien waren er plannen om Tram 7 te verlengen naar Edgem/Kontich. Die plannen worden dus blijkbaar afgeblazen, wat onbegrijpelijk is, want men zegt dat men streeft naar een modal shift om de verplaatsingen per auto te doen dalen tot 50%. Een lokale actiegroep is gaan praten met Lydia Peeters minister en die viel blijkbaar uit de lucht.”
“In Berchem vonden we het vooral betreurenswaardig dat de districtsschepen voor mobiliteit Bruno De saegher (N-VA) het behoud van Tram 7 niet verdedigt. De Saegher zit ook in de Vervoersregioraad, die advies moet leveren aan de Vlaamse regering over het mobiliteitsbeleid. De Saegher zit ook in de raad van bestuur van De Lijn. De houding van De Saegher contrasteert wel met die van zijn partijgenoten in Mortsel die wel voor het behoud van Tram 7 opkomen.”
Bruno De Saegher zit ook in de raad van bestuur van de luchthaven van Deurne en is volgens zijn linked-in profiel projectmanager bij Lantis.
“De modal shift staat in het Routeplan 2030 en is onderdeel van het Toekomstverbond, maar als er niet meer middelen komen dan gaan we het niet halen. Het is een goede zaak dat het mobiliteitsbeleid gedecentraliseerd wordt, dat er naar een modal shift gestreefd wordt en dat er vervoersregio’s zijn die dat moeten uitwerken. Maar de vervoersregio’s moeten die opdracht dus concreet invullen, en de Vlaamse regering moet wel met de nodige centen over de brug komen. Als dat niet gebeurt, dan wordt de Vervoersregio een praatbarak. Uit de voorstelling deze week van het Toekomstverbond blijkt dat onvoldoende budgetten voorzien worden. We blijven achter het Toekomstverband staan maar hopen dat de stad en de regering zich aan de afspraken houden.”
"NATO 2030": NAVO op Zoek naar een Bestaansreden
De NAVO liet een ‘onafhankelijke reflectiegroep’ onderzoeken hoe ‘de politieke dimensie van de organisatie kan versterkt worden’.
Ludo De Brabander van Vrede vzw ging door het rapport dat de groep publiceerde en las een document dat het bestaan van het bondgenootschap op twee manieren probeert te verantwoorden: enerzijds door het opstarten van een nieuwe koude oorlog, anderzijds door vredesverdragen te verwerpen.
Het ‘NATO 2030’ rapport van de reflectiegroep bevat 138 aanbevelingen.
Ludo De Brabander: “Het idee voor dit rapport kwam er na de uitspraken van de Franse- en VS- presidenten Macron en Trump, die de NAVO disfunctioneel of irrelevant noemden.”
“Het idee voor dit rapport kwam er na de uitspraken van de Franse- en VS- presidenten Macron en Trump, die de NAVO disfunctioneel of irrelevant noemden.”
“Het resultaat is een zeer militaristische visie op de wereldproblemen. Zelfs problemen die niet militair zijn, zoals klimaatwijziging en verlies aan biodiversiteit, worden geformuleerd als militaire bedreigingen. Zolang de NAVO bestaat, zoekt de organisatie bestaansredenen, en dit is ook hier het geval. Een van de zaken in het rapport die ons het meest zorgen baren, is de ontwikkeling van een nieuwe koude oorlog. Er wordt gesproken over ‘systemische rivalen’ Rusland en China. De economische opkomst van China wordt gelijkgesteld aan een bedreiging van de hegemonie van de NAVO. China wordt inderdaad een mondiale speler en de militaire budgetten van China stijgen inderdaad. De zorg is terecht, maar de positie van de NAVO is dat ze geen gelijkwaardige machten naast zich duldt, en daarom komt er een militair in plaats van een diplomatiek antwoord.”
Continue reading “"NATO 2030": NAVO op Zoek naar een Bestaansreden”
Wapenexports: de juridische truks van Di Rupo en de boter op het hoofd van Jambon
De Waalse regering blijft gerechtelijke uitspraken via juridische spitsvondigheden naast zich neerleggen om zo wapens naar Saoedi-Arabië te kunnen blijven exporteren. Maar ook Vlaanderen heeft boter op het hoofd.
We bellen met Stefanie van Vredesactie, dat de wapentransporten probeert tegen te houden: “De Waalse overheid verleent exportlicenties voor wapenleveringen aan de Saoedische Nationale Garde met het argument dat die niet actief is in Jemen. Maar in februari bracht Vredesactie een rapport uit waaruit bleek dat de Nationale Garde wel degelijk nog altijd oorlog voert in Jemen. De Raad van State schorste de exportvergunningen maar de regering Di Rupo trok die vergunningen in en schreef gewoon nieuwe vergunningen uit voor export van dezelfde wapens met dezelfde bestemming.
Toch werken de acties remmend, want de wapenexport naar Saoedi-Arabië is vorig jaar sterk afgenomen in vergelijking met het jaar ervoor.”
“Het Waals regeerakkoord voorziet een adviescommissie voor nieuwe vergunningen, maar dat werkt niet: die commissie adviseert positief voor de vergunningen die de Raad van State dan illegaal verklaart.”
In Vlaanderen wordt graag gewezen naar de Waalse wapenexport, maar ook Vlaanderen heeft boter op het hoofd, zegt Vredesactie. Daarom maakte Vredesactie een deep-fake filmpje waarin deelpremier Jambon uitlegt welke wapens Vlaanderen allemaal naar Turkije, Saoedi-Arabië en de Emiraten exporteert die ze dan inzetten in oorlogsgebied. “De regering geeft al jaren vergunningen voor wapenexport maar controleert amper waar die wapens terecht komen. Behalve voor Israël moet in Vlaamse exportvergunningen de eindbestemming niet opgenomen worden. De Vlaamse regering kijkt weg en dit moet veranderen.”
Lichtfestival op de Slachthuissite
Op vrijdag 19 een zaterdag 20 februari 2020 vond het sxa.dyu festival plaats. Sxa.dyu (lees: schaduw) had als uitvalsbasis een site aan de slachthuislaan waar sinds 2018 Archipel is gevestigd , een werkruimte voor artiesten en ambachtslui. We spraken met Beau, organisator achter het audiovisuele festival.
Sxa.dya is ‘schaduw’ geschreven volgens het IPA notatiesysteem (International Phonetic Alphabet). Archipel heeft een verleden van meertalige projecten (De Toren Van Babel), en wou ook met dit lichtfestival taalbarrières overstijgen. De atelierwerking van Archipel omvat een vijftiental kunstenaars (waaronder ook Rooftoptiger), waarbij buurtwerking centraal staat. Ook komende zomer staat er vanalles te gebeuren op de site, hopelijk met publiek.
Sxa.dya moest noodgedwongen toevlucht nemen tot een online streaming-event, nadat de stad na enkele weken onderhandelen de toestemming tot tijdelijke expo annuleerde. Het lichtfestival kon wel rekenen op een projectsubsidie van de Vlaamse overheid. Het doel was een reeks artiesten en ‘cultuurwerkers’ samen te brengen en te verbinden in een audiovisueel geheel, waarbij de industriële site een bepalende rol speelt. De vertaling naar een online-platform was niet vanzelfsprekend, maar mondde toch uit in een tweedaagse uitzending. Op de virtual screen van vrijdagavond stond de combinatie van audio en video centraal. Vooraf was er een open call gelanceerd die resulteerde in een tiental visuele inzendingen die werden afgespeeld tijdens verschillende optredens en dj-sets. Op zaterdagavond lag de focus meer op installaties die op de site waren geïnstalleerd.
Lokale radio dan toch op DAB+?
Met de uitverkoop van de digitale DAB band aan de Noorse multinational Norkring onder media minister Geert Bourgeois (N-VA) in 2008 verspeelde Vlaanderen een belangrijk deel van haar soevereiniteit over de digitale ether. Door een uitspraak van de regulator kan daar mogelijks verandering in komen. We belden met Karin Brouwers (CD&V) die het dossier opvolgt.
De uitrol van de digitale radio gebeurt in stilte maar gaat onverminderd voort: mediagroepen werden verplicht om op DAB+ uit te zenden, DAB+ radio’s zijn nu ook verplicht in nieuwe auto’s en vanaf 2023 moeten alle verkochte radio’s een DAB+ ontvanger hebben. De lokale zenders bleven echter uit beeld, en het zag ernaar uit dat die tegen 2025 zouden achtergelaten worden op een onbeluisterde FM-band. Maar nu lijkt er toch iets te bewegen.
Norkring
In tegenstelling tot de FM-licenties worden DAB-zendvergunningen niet bijna-gratis toegekend aan zenders met een dossier, maar worden ze verkocht door monopolist Norkring die de Vlaamse DAB-banden in handen kreeg in 2008. Enkel de publieke omroep ontsnapte aan de privatisering, de VRT kreeg de ‘MUX 12A’ band toebedeeld. Verplicht door de overheid zijn de mediagroepen en de ketenradio’s ondertussen ook via DAB+ gaan uitzenden, maar voor lokale radio’s blijft DAB+ onbereikbaar duur door het commercieel model.
Continue reading “Lokale radio dan toch op DAB+?”
Vredesopbouw in Cyprus via gemeenschapsmedia
Een gesprek met Derya Yüksek die doctoreerde aan de VUB met een project van vredesopbouw in Cyprus.
Na de opspliting van het eiland in 1974 in een Grieks en een Turks deel heerst een gespannen vrede op het eiland. Er waren enkele ernstige pogingen om de vrede meer duurzaam te maken, maar de opname van Grieks Cyprus in de EU in 2004 zonder voorwaarden namen voor het zuiden de wortel weg om tot een vredesakkoord te komen met het noordelijk Turks deel. Meer recentelijk gaat het de slechte kant op met de tribale Turkse geopolitiek en toenemende spanningen na de vondst van gasvoorraden in de buurt van het eiland.
Derya Yüksek trok naar Nicosia en bracht er Turkse en Griekse Cyprioten bij elkaar om samen aan een mediaproject te werken. “De etnocentrische retoriek in de media, maar ook in het onderwijs, helpt niet om tot een duurzame vrede te komen. Het doel was om na te gaan hoe we via het samenbrengen van die mensen in een participatief gemeenschapsmediaproject aan conflicttransformatie konden doen.”
Daarbij ging het over het samen maken van on-line radio, artikels en videoreportages. Een belangrijke rol werd gepeeld door het ‘Community media centre‘ dat opgezet werd met de steun van de VN.
“Uit het project blijkt dat gemeenschapsmedia sterk kunnen bijdragen tot het vermijden van conflicten. Door samenwerking rond thema’s die alle deelnemers aanbelangen, zoals milieu, verdwijnt het vijandbeeld en wordt de boodschap ook naar de rest van de gemeenschappen uitgedragen. Het is de bedoeling om die conclusie van de studie nu verder te verspreiden.”