Maand: oktober 2015

(g)een Europees radiobeleid

Wat brokt Europa in de radiopap? Voor het antwoord op die vraag bellen we met Francesco Diasio, de algemeen secretaris van AMARC Europa. AMARC is de wereldwijde organisatie van Gemeenschapsradio’s.
Europa brokt weinig, zo blijkt.
Francesco Diasio: “Beleid rond media en telecomunicatie zit nog altijd bij de lidstaten. Er zijn Europese wetten over mobiliteit, landbouw enzovoort maar niet over mediabeleid, en het beleid verschilt sterk van land tot land. Gemeenschapsmedia zijn volledig erkend in Frankrijk, Ierland, het VK, Italië, Zwitserland, maar in andere landen houdt de wetgeving de Gemeenschapsmedia tegen. In Spanje bestaan de gemeenschapsradio’s al twintig jaar, maar ze zijn nog altijd niet volledig erkend. Maar nog erger: het debat over de overgang van FM naar digitale radio is nu bezig, en er ligt een voorstel op tafel dat gemeenschapsradio zou weren van DAB of DRM. Dit is problematisch, want de digitalisering biedt meer ruimte op de ether dus zou moeten leiden naar meer pluralisme en niet naar een verdere mediaconcentratie. We hebben eenzelfde trend gemerkt bij televisie, waar extra kanalen aan de grote netwerken ter beschikking werden gesteld en niet aan de lokale media.”

“In Spanje ligt een voorstel op tafel dat gemeenschapsradio’s wil weren van DAB. Dit is problematisch, want de digitalisering biedt meer ruimte op de ether dus zou moeten leiden naar meer pluralisme en niet naar een verdere mediaconcentratie.”

Er mogen dan wel geen Europese wetten zijn, er zijn wel Europese richtlijnen.
Francesco Diasio: “In 2008 was er een resolutie van het Europees Parlement en in 2009 een resolutie van de Raad van Europa die de het belang benadrukten van gemeenschapsmedia.  Ook UNESCO heeft het belang van gemeenschapsradio’s erkend, en ook ander VN-instellingen zoals de FAO.”

“Maar het probleem is het spagaat tussen deze internationale resoluties en de (niet)-implementatie van die resoluties door de lidstaten.”

“Hongarije is daarbij een speciaal geval. Na de val van de muur was er een enorme boom van gemeenschapsmedia, maar Continue reading “(g)een Europees radiobeleid” →

Radio Centraal Limburg

Radio Centraal werd opgericht in de ‘vruchtbare’ jaren ’80. In heel België schoten de vrije radio’s toen als paddestoelen uit de grond, en dat was in Limburg niet anders. Eén van die pioniers was Radio Noordzee, dat wekelijks in een bestelbus vanaf een andere locatie uitzond om op die manier uit de handen van de rijkswacht te blijven. Radio Noordzee groeide echter al snel uit tot een begrip in Limburg en werd vervolgens gecontacteerd door Concentra, dat de zender wilde overnemen.
Enkele medewerkers richtten daarom Radio Centraal op. Omdat er op dat moment al een Antwerpse radio met dezelfde naam actief was, werd er nog het suffix ‘Limburg’ aan vastgeplakt. Stefaan ’t Jolyn stond in de jaren ’80 mee aan de wieg van Radio Centraal Limburg en doet verslag over het ontstaan van de radio, de drijfveren en de bitse strijd om de zendfrequenties.

Media.21

Aan de lijn: Gie Goris, in het dagelijks leven hoofdredacteur van Mo*Magazine maar ook sinds januari 2013 voorzitter van Media.21, een collectief van nieuwe media. Met die term worden Vlaamse mediainitiatieven gegroepeerd die op het internet hun hoofdactiviteit uitoefenen. Media.21 is een ecclectisch allegaartje: DeWereldmorgen.be en DOORBRAAK, StampMedia en MO*, Apache.be en NewsMonkey,…
Met Goris staan we stil bij de positie van de nieuwe media in Vlaanderen, hoe BPost de kranten (de oude media) in leven houdt en waarom het achterhaald is dat op de openbare omroep kranten worden voorgelezen in het krantenoverzicht, maar men NieuwsAapken bijvoorbeeld negeert.

180° because life can change

Rocio Forero B., een in ons land woonachtige Peruviaanse seksuologe, stelde deze maand in Thailand op de vierjaarlijkse YWCA-conventie haar documentaire 180° because life can change voor. Die maakte ze toen binnen het YWCA Vrouwennetwerk (een koepel van vrouwenorganisaties, vooral van vrouwen met een migratie-achtergrond) het thema ‘partnergeweld tegen vrouwen’ aan bod kwam. De documentaire vertelt het verhaal van een aantal vrouwen met een heel verschillende achtergrond.
Maandagavond 2 november is de documentaire te zien in Filmhuis Klappei. Na de vertoning volgt nog een interactief inhoudelijk gedeelte, begeleid door o.a. de documentairemaakster zelf.
Nog tot en met zondag loopt van Rocio Forero B. in de Warande in Turnhout de expo Moeders en Dochters, met als thema het kruispunt tussen migratie en moederschap.

Hoera! Eindelijk! Een proces!

Eerst even een korte nota bij ‘burgerlijke ongehoorzaamheid’. Die dient om een politiek debat af te dwingen wanneer alle andere, wettelijk voorziene kanalen gefaald hebben.
In het geval van de in ons land gestationeerde, volgens internationaal recht illegale kernwapens is dat duidelijk het geval. De vele betogingen, waaronder de grootste betoging ooit in ons land, met 400.000 deelnemers; de petities, de pogingen om klacht neer te leggen … liepen allemaal op niets uit. Er zijn rond dit thema dan ook al lang regelmatig acties van burgerlijke ongehoorzaamheid, waarvan de massale Bomspotting, waarbij honderden burgers in de rol van civiele inspecteurs het militaire domein bij Kleine Brogel proberen binnendringen, het bekendst is. De reden dat de binnendringers niet vervolgd worden, is net omdat de overheid een rechtszaak wil vermijden.
In 2012 kwam er in het kader van de campagne NATO Game Over een oproep om in kleine groepjes actie te voeren – al dan niet burgerlijke ongehoorzaam – bij één van tien NAVO-gerelateerde plekken in ons land. Een groepje van zeven vredesactivisten koos voor het Europees militaire NAVO-hoofdkwartier bij Bergen, drong er binnen, liep rond, maakte beelden, en zette de foto’s en een videootje vervolgens online. Er werd niks beschadigd, er werd niemand gearresteerd. Jaren later werden de zeven – waaronder Stéphanie Demblon, met wie we belden – tot hun verbazing gedagvaard.
Maandag 26 oktober kwamen ze voor, voor de correctionele rechtbank van Bergen. Aangezien de actie duidelijk politiek gemotiveerd was, argumenteerde hun advocaat o.a. dat dit eigenlijk een assisenzaak zou moeten zijn. Verder lichtte hij het waarom van de actie toe: onze overheid bereid eigenlijk misdaden tegen de mensheid voor door illegale kernwapens te herbergen, en nu ook door het plannen van de aankoop van nieuwe, voor het gooien van kernbommen geschikte gevechtsvliegtuigen; en alle andere manieren om de zaak voor de rechtbank te krijgen, hebben gefaald.
’s Morgens heel vroeg, vóór de start van het proces, was er al het nodige animo bij de rechtbank in Bergen. Op 23 november wordt de uitspraak verwacht. In tussentijd kunt u hier o.a. het bezwarend beeldmateriaal bekijken en het steunregister ondertekenen.

Voorwaarts!? Slow Food Foundation

Plannen voor een McDonald’s in Rome lokten in 1986 protest uit dat zich ontwikkelde tot een wereldwijde beweging voor ‘slow food’: lekker, zuiver (voor mens en milieu) en eerlijk voedsel. Daar belden we eerst over met Marta Messa, die het Brussels kantoor van de Slow Food Foundation leidt.
Momenteel is de organisatie actief in 158 landen, waar lokale groepen op heel verschillende manieren ijveren voor het behoud van traditionele gerechten en de ingrediënten die daarvoor nodig zijn, zoals b.v. typische groenten die door de industriële massaproductie dreigen te verdwijnen. Door de steeds strengere regelgeving over productieprocessen moeten ook steeds meer kleinschalige, artisanale bereiders het op den duur opgeven.
Een belangrijk accent ligt dus op het behouden van (bio)diversiteit, en de grootste rijkdom op dat gebied vinden we vandaag bij de inheemse volkeren. Er zijn dan ook veel contacten met deze gemeenschappen: begin deze maand ging Indigenous Terra Madre door, een evenement waar meer dan 250 inheemse volkeren vertegenwoordigd waren. Terra Madre in de bredere zin is een netwerk dat 2000 producenten van over heel de wereld tweejaarlijks bij mekaar brengt in Italië, om mekaar te inspireren.
De organisatie bestaat van lidgelden en subsidies. Centen afkomstig van donoren die tegen de principes van Slow Food ingaan, worden uiteraard geweigerd, o.a. om greenwashing te voorkomen.
We spraken verder in onze studio met Slow Food-adept Walter Van der Veken. Hij vertelde ons over de lokale groepen, die convivium worden genoemd, en die anders functioneren naargelang de omstandigheden. Hier in België wordt b.v. actie gevoerd voor het behoud van de Herve-kaas, terwijl in een aantal Afrikaanse landen het project 1.000 gardens, kleinschalige landbouw met inheemse soorten, de voedselsoevereiniteit verhoogt.
De Ark of Taste, een ander initiatief van de Slow Food Foundation, is een groeiende database met beschrijvingen van zowel ingrediënten als bereidingen die met uitsterven bedreigd zijn. Daarnaast hebben ze in Italië ook een ware Universiteit voor Gastronomische Wetenschappen opgericht. Rond bepaalde voedingsmiddelen zijn aparte initiatieven ontstaan: trage wijn, trage kaas, trage vis ….
Het Observatorium voor Agrobiodiversiteit informeert over probleemsituaties, zoals het feit dat 56% van de planten- en diersoorten in Europa met uitsterven bedreigd is. Volgens hen ligt dit vooral aan de grootschalige, industriële landbouw. Enkel een radicale verandering in ons voedselproductie- en -consumptiegedrag zou deze ‘zesde massa-extinctie’ tegen het eind van deze eeuw kunnen voorkomen.

Voorwaarts!? = uw tweewekelijkse dosis maatschappelijk engagement, zondag 17u
Alle Voorwaarts-uitzendingen op een rijtje
 

Freedom not Fear: privacy versus veiligheid

In 2006 kwam er een Europese richtlijn over het verplicht bijhouden van meta-data door telecombedrijven. Die meta-data vertellen wanneer u hoe lang naar wie gebeld hebt, welke websites u vanuit welk IP-adres u benaderde, en, voor smart phones, ook van waar. Terwijl de lidstaten knutselden aan nationale wetgeving om deze richtlijn te implementeren, kwam er zo’n sterk protest vanuit het middenveld, dat het Europees Hof van Justitie de richtlijn uiteindelijk weer ongedaan maakte.
Intussen was er in sommige landen toch al wetgeving terzake van kracht, in anderen niet. Intussen was ook de protestbeweging geconsolideerd. Na een paar grote betogingen resulteerde dat in Freedom not Fear, een jaarlijkse bijeenkomst van alle actoren die zich zorgen maken over de toenemende afbrokkeling van onze privacy in functie van ‘veiligheid’. Die bijeenkomst vindt dan logischerwijze plaats in Brussel, de thuisbasis van de Europese politiek. Naast debatten, lezingen, uitwisselingen en een paar protestacties, staan ook ontmoetingen met Europese parlementsleden op maandag op het programma. Tijdens de middagpauze van dag twee belden we hierover met mede-organisator Anna.

Hommeles in Deurne: oplossing in zicht?

Onweerswolken boven Deurne: sinds Bruno Denys besloot om als omnafhankelijke te zetelen inde districtsraad,  bestuurt de coalitie van N-VA-CD&V-Open VLD zonder een meerderheid te hebben in de raad. Denys stapte uit de N-VA uit onvrede met districtsvoorzitter Peter Wouters. Destijds vertelde hij in de Gazet van Antwerpen:

“Ik ben het gesjoemel van districtsvoorzitter Peter Wouters beu. Hij probeert van de lokale afdeling zijn eigen privébedrijfje te maken en daar heb ik echt genoeg van.”

Sindsdien werd in de districtsraad een bittere politieke strijd gevoerd tussen oppositie en meerderheid. Hoogtepunt was de districtsraad van donderdag 15 oktober, toen de meerderheid terug probeerde te slaan door duizend moties in te dienen en de oppositie de raad boycotte. Voor wat extra duiding bellen we met Wilfried Defillet van de Gazet van Deurne. De hyperlokale nieuwswebsite brengt nieuws uit Deurne en ging in april van start. Meer treft u ook aan op de site van de GvD: www.gazetvandeurne.be
Op de districtsraad van donderdag 15 oktober sprak onze vliegende reporter met Walter Verbruggen, districtsraadslid voor Groen en voormalig districtsschepen. Verbruggen fungeert als spreekbuis van de oppositie, ook al benadrukken sp.a, Groen, PVDA+ en Vlaams Belang dat zij geen verenigde oppositie zijn. Met Verbruggen bespreken we hoe het nu verder moet in het op een na grootste district van Antwerpen.

Boek vertelt verhaal 50 jaar De Muze

Café ‘De Muze’ bestaat 50 jaar en naar aanleiding van dat jubileum verscheen afgelopen week een boek: ‘Luchtschippers, wereldsterren en weekendhippies’. Het idee voor dat boek  is ontstaan nadat het café vorig jaar op de rand van het faillissement stond. Journalist Tom De Smet en Felix Huybrechts (Starman Records) sloegen de handen in elkaar en besloten het verhaal van De Muze in een boek te gieten.

Het boek beschrijft de beruchte en beroemde geschiedenis van het cafe, dat in 1964 opgericht werd door Tone Pauwels en Walter Masselis. ‘De Muze’ werd al snel een vrijhaven voor creatieve alternatievelingen en breeddenkende nachtraven, met een dronken Ferre Grignard op de schouders van een juichende menigte. Het hippie-icoon blijft onlosmakelijk verbonden met De Muze, maar zijn muzikale erfenis blijft onderwerp van gezapige toogdiscussies.
De Muze is altijd een muziekcafé gebleven. Niemand minder dan blueslegende John Lee Hooker gaf er ooit een optreden, net zoals de bekende jazzdrummer Max Roach, Belgische punkhelden De Kids en recent nog Tom Barman met Taxi Wars. Vandaag is De Muze vooral een jazz-café, dat weliswaar door jong en oud met frisse goesting gefrequenteerd wordt.