Tientallen doden in Melilla: vluchtelingen en gas

Op 24 juni vielen tientallen doden toen een grote groep vluchtelingen over de grensmuur rond Melilla probeerde te klimmen. Deze tragedie heeft ook een geostrategische achtergrond.
De grensmuur scheidt de Spaanse enclave van Marokko. Beelden tonen tientallen, mees levenloze lichamen met errond zwaarbewapende politie die vooral wil verhinderen dat iemand zou ontkomen, niet om de overlevers te helpen (archief DN 9’30”).
De Marokkaanse politie kreeg kritiek voor haar aanpak. Jan Servaes (Vrede/Uitpers) wijst erop dat het ingrijpen van de Marokkaanse overheid er komt op vraag van de EU, dat een beleid voert gericht op het buiten de grenzen houden van vluchtelingen. EU-raadsvoorzitter Charles Michel sprak zijn steun uit voor de grensacties ‘van Spanje en anderen’. Servaes klaagt het ‘externaliseringsbeleid’ van de EU aan: “Er zou wat voor te zeggen zijn moesten de internationale rechtsregels toegepast worden, maar ik heb geen weet van een land waar dit ook gebeurt.” Servaes wijst erop dat, in tegenstelling tot wat beweerd wordt, het beleid van pushbacks niet helpt om de maffieuze smokkelaarsnetwerken te breken.
Continue reading →

Opstand in de Rif #1

Hanane Llouh, historica in spe, werkt momenteel haar masterproef Geschiedenis af aan de Universiteit Antwerpen over ritueel slachten in een groot stedelijke context.
Ze getuigt over haar familie, die afkomstig is uit het Rifgebergte in Noord-Marokko, de bredere sociale context in het gebied en de historische achtergrond. Niet te onderschatten daarin is de waarde van mondelinge geschiedenis.
Hanane is nog geboren in Marokko, haar ouders zijn pas laat geëmigreerd naar België. Ze heeft er nog veel familie en gaat geregeld terug. De familie komt uit een afgelegen, klein dorpje in het Rifgebergte, in het noorden van Marokko, waar nog maar net elektriciteit en stromend water werd aangelegd.
“Het noorden van Marokko kent nog een sterke stammencultuur, en ik dacht altijd dat mijn moeder én vader tot een en dezelfde stam behoren. Plots blijkt dat niet zo te zijn. Zijn familie kwam uit een regio waar gevochten werd tegen het centrale regime; ze vluchtten naar het dorp om er bescherming te zoeken. Zo kwam ik te weten dat mijn overgrootvader een verzetsleider was die meevocht tegen de Fransen en Spanjaarden en het centraal koningshuis.”
In het boekje ‘Een erwt maakt nog geen snert. ‘ gaat ook Asis Aynan op zoek naar zijn eigen familiegeschiedenis en identiteit, waar hij stuit op de verschrikkingen die door de Franse en Spaanse kolonisatoren, en daarna door de terreur van de Marokkaanse koning(en) zijn aangericht in de Rif.
Aynan stelt dat de Marokkaanse mannen die hierheen kwamen Continue reading “Opstand in de Rif #1” →

Justice pour Adil, … : de lijst is helaas lang

Justice pour Adil, Mawda, Medhi, Akram, Lamine, Ouasim, Sabrina, Ibrahim, … de lijst is helaas lang. Ni oubli. Ni pardon. Allen waren zij slachtoffer van politiegeweld.
Vandaag is het 1 jaar geleden dat de 19-jarige Adil op zijn scooter dodelijk werd aangereden door een politiewagen in de Nijverheidskaai in Anderlecht.
De Brusselse raadkamer zal zich op 20 april buigen over het dossier rond het overlijden van de jonge Adil. Het Brusselse parket kondigde in november al aan dat het de buitenvervolgingstelling zou vragen voor de agenten die bij het ongeval betrokken waren. Alexis De Swaef, de advocaat van de familie, vindt dat er toch een publiek proces moet komen.
In Antwerpen overleed in juli 2020 de 29 jarige Akram Kadri tijdens een politieinterventie. De familie Kadri stelde zich burgerlijke partij aangezien er sprake was van racisme en onnodig politiegeweld.
Gwendoline van Radio Air Libre vertelt ons hoe de zaak vandaag leeft in Brussel.
“Wat opvalt is dat men steeds probeert te verwijzen naar feiten die proberen de schuld te verschuiven naar de slachtoffers. Had Adil zijn helm wel juist op? Reed hij niet tegen de richting? Was Akram niet reeds bekend met feiten bij de politie? Als iemand op de vlucht is, zal die wel iets misdaan hebben, etc. Adil en alle andere slachtoffers van politiegeweld worden hierdoor ontmenselijkt en gecriminaliseerd. Alsof de slachtoffers het zelf hebben gezocht.”
“Het buitensporige aantal boetes en politieacties in volksbuurten vanaf het begin van de pandemie, het racisme en de dagelijkse pesterijen van de politie, zijn enkele van de redenen waarom Adil probeerde te vluchten.” lezen we in een open brief van de familie: “Vandaag, een jaar na zijn dood, hadden wij graag met onze naasten en medestanders in de straten van onze gemeente een openbaar eerbetoon aan Adil gebracht, in waardigheid en respect. Meer dan een maand lang hebben wij samen met de gemeente Anderlecht nagedacht over de beste omstandigheden om dit eerbetoon te laten plaatsvinden met respect voor de hygiëne- en afstandsmaatregelen. Helaas maakt het door de autoriteiten voorgestelde kader het onmogelijk om dit eerbetoon tijdig en op waardige wijze te organiseren. Hoewel we met overtuiging de sanitaire voorschriften erkennen, vinden we dat de autoriteiten moeten ophouden met het ontkennen van het belang van een rouwproces waarin alle waarheid wordt verhinderd, net zoals ze de woede van een hele buurt ontkent. Vandaag worden wij gedwongen het idee van deze bijeenkomst te laten varen en besluiten wij deze paar regels voor Adil te schrijven.” … “De waarheid en gerechtigheid die we voor Adil eisen, eisen we net zo hard op voor de andere families. De lijst van slachtoffers groeit, gezinnen worden verwoest terwijl de politie nooit op haar verantwoordelijkheden wordt gewezen. Wanneer zal dit stoppen? Ibrahima, 2021. Ilyes, 2021. Akram, 2020. Adil, 2020. Mehdi, 2019. Mawda, 2019. Lamine, 2018. Jozef, 2018. Wassim en Sabrina, 2017. Dieumerci, 2015. Souleimane, 2014. Jonathan, 2010. Faycal, 2006. Karim, 2002. Semira, 1998. Said, 1997. Mimoun, 1991. En alle andere slachtoffers wier verhaal we niet kennen.”

Sta op tegen racisme-actie op de pleinen en on air

Op 21 maart 2021 nam Radio Centraal deel aan de Internationale dag tegen racisme en uitsluiting. Simultaan op de Groenplaats, het Moorkensplein, in het Kielpark en op Radio Centraal werd een poetry-slam tegen racisme en discriminatie afgespeeld. Na afloop werd er nog een akoestisch nummer gebracht op de verschillende pleinen.
Kielpark: Junior Akwety – “A Change is gonna come”
Groenplaats: Rapha Kuabe Atekaze – “Cynthia Erivo” – Stand Up
Moorkensplein: Jaouad Alloul – “Eind Van Ons Latijn“

Een nationale actie op de Dag tegen Racisme is een jaarlijkse traditie sinds 2018. In dat jaar hebben meer dan 150 kleinere en grotere middenveldorganisaties uit heel België zich verenigd in Platform 21/3, rond zes gedeelde eisen inzake dekolonisering, praktijktesten, de hoofddoek, vluchtelingenopvang, de vreemdelingenwet en etnische profilering bij de politie. Op 21 maart komen ze telkens samen naar buiten. Anders dan in vorige jaren is dit keer niet gekozen voor een nationale betoging in Brussel, noch voor een louter virtuele actie zoals in 2020. Wel voor gecontroleerde fysieke manifestaties in alvast dertien steden: naast Antwerpen ook Oostende, Ieper, Brugge, Gent, Brussel, Leuven, Herentals, Halle, Genk, Luik, Namen en Charleroi. Overal werd op 21 maart tegelijkertijd worden opgestaan tegen racisme.
Mede-organisatoren Nyira , Hind El jadid en Kevin Franssen aan het woord over de actie (fragment 1)
Radiojingle antiracismedag feat. Ageeba Cromah (fragment 2)
Kevin Franssen over de campagne van de Stad Allemaal anders, allemaal Antwerpenaar. (fragment 3)

Violett

Wendy Gabriels coördinator van Violett, een hulpverlenersorganisatie voor sekswerkers.

“Raamprostitutie is slechts een klein segment van sekswerk, naast bars, erotische uitbatingen, escorte en webcamseks. Violett zit niet in het segment van de happy hooker. Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Het wordt vooral tijd dat men de taboes rond sekswerk doorbreekt en begint met sekswerk te normaliseren. Men weet niet wie sekswerker is. Misschien zit die wel naast je. Er zijn studentes die bijverdienen, allerlei soorten mensen, een weerspiegeling van de bevolking.”

Drie maanden zonder inkomen, weinig netwerk, sociaal isolement. Het was voor velen van hen erg moeilijk. Violett deelde voedselpaketten uit en bons voor hygiënische producten. Ook werd er onderhandeld met huisbazen voor huuruitsel.

Sommige klanten zijn tijdens de lock-down heel opdringerig blijven vragen. Anderen waren oprecht bezorgd omdat ze wisten dat de persoon die ze vaak bezoeken het niet gemakkelijk zou hebben.

Vergeleken met de gemiddelde bevolking -mensen die geen sekswerk doen, zijn er bij sekswerkers weinig soa’s. Er is binnen de sector een groot bewustzijn hier rond. Veel sekswerkers hebben een enorme mensenkennis, anders overleef je niet in de sector. Er is gebrek aan een juridisch statuut. Het faciliteren van sekswerk is verboden. Op veel plekken is er wel een gedogen beleid , lokaal beleid bepaalt veel. In Gent werken ze bijvoorbeeld vaak met horeca-contracten of men is ingeschreven als schoonheidsspecialiste of masseuse. Eerst zou men sekswerk uit de strafwet moeten halen, dan pas kan men verder gaan. Het is vooral hopen dat het beleid niet de kant uit gaat van het Scandinavische model, waarbij de klant strafbaar is met het uiteindelijke oog op abolitionisme. Als het niet erkend wordt, blijft het toch gebeuren, maar dan onder de radar en dat is net veel gevaarlijker.

Violett en de prostitutieambtenaar werkten in Antwerpen aan een protocol voor corona handhygiëne, ventilatie van de ruimtes, mondmaskers voor klant en sekswerkers. Alles wat niet expliciet verboden is, is toegelaten vanaf 8 juni.

Pijpen kan weer. De klant blijft dan zijn mondmasker dragen. Een schone vagina of penis bevredigen is veel veiliger dan speeksel. Het covid-19 virus zit dan ook niet in vaginaal vocht of sperma.

Big Tech aangeklaagd voor wantoestanden in Congolese mijnbouw

In december 2019 spande de International Rights Advocates (IRA) een rechtszaak aan tegen 5 big-tech bedrijven: Apple, Alphabet (moederbedrijf van Google), Dell, Microsoft en Tesla, omwille van hun betrokkenheid bij de mensonterende kobaltontginning in de Democratische Republiek Congo (DRC). In 2016 publiceerde Amnesty International een rapport, waarbij sprake is van 40000 kinderen die actief zijn in de Congolese mijnbouw. In de rechtszaak, die aangespannen is bij de US District Court in Washington DC, vertegenwoordigt de IRA een vijftiental families van kinderen die in de mijnbouw werkten. In de 79-pagina tellende aanklacht worden de gruwelijke details beschreven van de werkomstandigheden in de mijnindustrie in de DRC. We spraken met Terry Collingsworth , executive director van de IRA, over de inhoud en de huidige status van de rechtszaak.
De IRA is een non-profit organisatie, met een focus op mensenrechtenschendingen door grote multinationals. Terry Collingsworth heeft als advocaat reeds 30 jaar ervaring met rechtszaken tegen grote bedrijven zoals Walmart, Nestle, Chiquita, ExxonMobil en Shell. De problematische situatie in de Congolese mijnbouw is geen nieuws onder de zon, en gaat in feite reeds terug tot de Belgische koloniale tijden. Het eerder vernoemde rapport van Amnesty International trok ook de aandacht van Terry Collingsworth. Vervolgens werd hij in 2019 benaderd door Siddarth Kara (auteur van het artikel ‘Is your phone tainted by the misery of 35000 children in Congo’s mines‘), om actie te ondernemen. In september van datzelfde jaar reisden zij naar de DRC om de situatie in de mijnen te observeren en om een rechtszaak voor te bereiden. “It was the worst violation of human rights I had witnessed in 30 years”, zegt Terence Collingsworth hierover. De kinderen belanden vaak in de gevaarlijke mijnbouw, omdat ze niet in staat zijn de noodzakelijke schooltaksen te betalen, of omdat hun ouders – ook werkzaam in de mijnen- gewond geraakten en ze de kostwinning voor de familie op zich moeten nemen. Voor de kinderen was het vaak een kwestie van werken of omkomen door ontbering. De grote bedrijven werken bovendien met tussenpersonen die extra druk uitoefenen op de kinderen. De rechtszaak die is aangespannen hoopt dan ook duidelijk te bewijzen dat er sprake is van slavernij en gedwongen arbeid.

Collingsworth vermeldt twee bedrijven, Huayou en Glencore, die verantwoordelijk zijn voor de ontginning van kobalt in de DRC. Ze hebben beiden industriële mijnen, waarbij er met machines kobalt wordt ontgonnen, maar ze zijn evengoed betrokken bij de zogenaamde ‘artisanal mining’, waarbij op kleinere schaal en met zware en gevaarlijk handenarbeid naar kobalt wordt gezocht. Kinderen worden in nauwe tunnels naar beneden gelaten, zonder rekening te houden met enige veiligheidsvoorschriften. Zowel de kobalt uit de reguliere als de artisanale mijnbouw komt terecht in de ‘supply chain’ van de grote bedrijven. Umicore (het Belgische bedrijf wordt 53 keer genoemd in de aanklacht) koopt deze kobalt van Glencore, verwerkt deze verder en verhandelt deze vervolgens aan de grote tech-bedrijven. Omwille van gerechtelijke jurisdictie worden niet de bedrijven Glencore of Umicore aangeklaagd, maar wel de grote tech-bedrijven, die directe banden hebben met deze ontginningsbedrijven, en bovendien beweren dat ze hun kobalt verkrijgen met respect voor mensenrechten en internationale standaarden. Continue reading →

Verhalen uit de oude doos: Guido Totté

Peetvader van tal van initiatieven zoals de rooie vlinder, thuis in de Sanderusstraat, de Kingkong en in de podiumkunsten. Programmamaker van Radio Centraal’s eerste homoprogramma Koffie Verkeerd, Guido Totté vertelt ons over de tijdsgeest van het ontstaan van de radio, veertig jaar later.

Furia organiseert vrouwendag

Merel stelt de organisatie Furia voor waarin zij actief is. Furia organiseert dit jaar de vrouwendag in Antwerpen (11.11.2019) en schreef een visietekst rond bruto nationaal welzijn. Een idee dat ze oppikten in Nieuw Zeeland naar analogie van het Bruto Nationaal Product met een herwaardering voor de zorgende taken en welzijn, de zogenaamde reproductieve arbeid, voornamelijk onbetaald ipv louter productieve arbeid die gemeten wordt in termen van winst en economische groei.
Furia stelt dat het gelijkheidsdiscours tot nu toe geen soelaas heeft gebracht. Ze neemt kritisch afstand van een neoliberaal marktfeminisme dat seksuele vrijheid en zelfbeschikking zegt te ontarmen, maar zich opwerpt als instrument om het bestaande westerse maatschappijmodel te promoten als het enige dat vrouwen een perspectief op vrijheid geeft. Voor furia geen powerfeminisme maar een solidaire strijd met collectieve oplossingen zodat de menselijke behoeften weer de motor van onze activiteit worden.

jineology

Koerdische vrouwenbeweging Europa, Jineology Center
Koerdische vrouwen hebben een belangrijke maatschappelijke transformatie op gang gebracht door jaren zelfverdediging en deelname in het politieke en sociale arena. Het co-voorzitterssysteem en gelijke vertegenwoordiging zijn maar enkele van deze verwezenlijkingen. De revolutie van de vrouwen in Rojava en hun sociaal contract toont dat leven wars van de patriarchale mentaliteit mogelijk is. De veelgehoorde slogan Jin Jiyan Azadi (vrouw, leven, vrijheid) werd een levensfilosofie.
De website Navbel brengt Koedische actualiteit, jineologi.org handelt over de wetenschap van vrouw en samenleving.

Wet tot oprichting Veiligheidscellen gestemd

Er werd een wet gestemd tot het oprichten van lokale ‘veiligheidscellen’. De bedoeling is om terrorisme te beteugelen door radicalisering op het terrein tijdig te detecteren.
Lene van Vredesactie geeft toelichting: “Een burgemeester kan een zogenaamde veiligheidscel oprichten. Daarbij gaan lokale actoren een zwarte lijst opstellen van mensen die moeten in de gaten gehouden worden. Maar het is onduidelijk is wat de criteria zijn. We zouden het logisch vinden dat er een band is met terreur, maar die is er niet. Er is een omzendbrief van 2014 die zegt wat zo’n cel kan doen. Die heeft het over ’terroristische misdrijven en ander inbreuken op openbare orde’. De veiligheidscellen zullen gebruik maken van die omzendbrief . Maar wat past er onder de noemer ‘andere inbreuken’? ”
“Onze vrees is dat dit het mogelijk maakt om een groepen die maatschappelijke acties voeren het leven heel erg moeilijk te maken. Het gaat dan bijvoorbeeld over vredesbewegingen, milieubewegingen, bewegingen die solidair zijn met asilezoekers…
Tijdens de afgelopen NAVO-top in Brussel kregen een aantal mensen op voorhand het advies om binnen te blijven, zonder enige aanleiding. Het lijkt erop dat dit een toepassing was van deze omzendbrief. Mogelijks is het niet de bedoeling om een dictatoriale staat te creëren met big bother die toeziet en alle oppositie in de kiem smoort. Maar het begint er toch op te gelijken en daarom moeten we er aandacht aan geven. “