De Kommeniste: "Wij waren helemaal niet beïnvloed door Joy Division."

foto: RC

Na 41 jaar is het er uiteindelijk toch van gekomen:  ‘1000 Titels‘, de legendarische langspeler uit 1980 van De Kommeniste is eindelijk gedigitaliseerd en  heruitgebracht.  De groep weer samenbrengen lukte niet maar op 10 november gaat in De Roma wel een evenement door waarbij de muziek van De Kommeniste wordt vertolkt door oudere en jongere muzikanten. De concertgangers krijgen als bonus een cd met een concert van De Kommeniste uit 1979 in Leuven.

Tutti Fratelli bijna opnieuw uit de startblokken

tuttifratelli.be, affiche: Bert Lezy

De Covid-crisis verhinderde theatergezelschap Tutti Fratelli het nieuw stuk “De Hoop” voor publiek te brengen. Daarom werd het als luisterspel op CD gezet, maar vanaf 3 december komt het stuk dan toch op de planken in De Roma en Toneelhuis.
We bellen Reinhilde Decleir over het stuk en over het sociaal-artistiek project dat Tutti Fratelli is.
 

tot 30 april: Expo Rhythm Noise

foto: Hans DB

Elk jaar werken de ateliers FotokunstFilm en Sounddesign van KASKA DKO samen rond een welbepaald thema, met als doel de kruisbestuiving te bevorderen tussen deze vakgebieden, maar ook om cursisten te inspireren en onderzoek te doen naar andere of nieuwe manieren van creëren, vertellen of te verbeelden.
Dit jaar werd er rond het thema ‘Rhythm & Noise’ gewerkt. In tijden van coronamaatregelen is er gekozen voor een expo in de vorm van een audiovisuele wandeling in de omgeving van de academie, te bewandelen tot 30 april.
We spraken met Kobe, één van de begeleidende docenten, en bezochten de expo met enkele fieldrecordings tot gevolg.

Een pleidooi voor radicaal-feministische porno

Genoeg met de mainstream, tijd voor radicaal feministische pornografie waarin het niet-heteronormatieve aan bod komt, een diversiteit aan lichamen getoond wordt en het seksueel genot van de vrouw ook centraal kan staan.
We bellen met Julia Roeselers, documentairemaakster en camera-vrouw van vrouwvriendelijke porno.
In het huidige pornolandschap verschoof de nadruk van langspeelfilms of blootmagazines naar ontelbare korte clips die je kosteloos kan bekijken op het web. Door het genot van de vrouw even centraal te stellen als het genot van de man, door de camera niet alleen op het naakte vrouwenlichaam maar ook op het mannenlichaam te richten, en door het bewust ondermijnen van genderstereotypen, kan egalitaire pornografie misschien helpen om de invloed van mainstream pornografie terug te dringen. Of je nu juist zou moeten gaan betalen voor radicaal-feministische porno of het beter gratis ter beschikking zou gesteld worden zodat het gewoon de norm kan gaan uitmaken, is dan iets om over na te denken.
Vrouwvriendelijke porno versus egalitaire porno
Egalitaire pornografie vertrekt vanuit een volledige gelijkheid tussen seksuele partners.Het volstaat niet voor een film om als egalitaire porno te worden omschreven als deze enkel een vrouw laat zien die instemt met wat er gebeurt. We hebben ook zoiets als adaptieve voorkeuren die mensen in precaire omstandigheden ontwikkelen. Zo bevestigt The good girl van Erika Lust het meest prominente cliché van niet- egalitaire porno: het mannelijk genot als apotheose van elke vrijpartij en de vrouw als gewillige ontvangster van zijn zaad.
Ook de principes ‘vrouwen mogen niet tegen hun wil worden onderworpen aan geweld of dwang’ in het manifest van Puzzy power en ‘de films moeten gebaseerd zijn op het plezier en het verlangen van de vrouw’ gaan voor velen lang niet ver genoeg. Films als Constance, Pink prison, All about Anna zijn geregisseerd door en gericht op vrouwen, maar laten ook slechts 1 type lichaam als echt sexy zien. Daarnaast zijn ze ook behoorlijk heteronormatief. Ze bouwen veelal verder op een essentialistische kijk op vrouwelijke seksualiteit als emotioneel, zacht en gevoelig.
Continue reading “Een pleidooi voor radicaal-feministische porno”

Lichtfestival op de Slachthuissite

Op vrijdag 19 een zaterdag 20 februari 2020 vond het sxa.dyu festival plaats. Sxa.dyu (lees: schaduw) had als uitvalsbasis een site aan de slachthuislaan waar sinds 2018 Archipel is gevestigd , een werkruimte voor artiesten en ambachtslui. We spraken met Beau, organisator achter het audiovisuele festival.

Sxa.dya is ‘schaduw’ geschreven volgens het IPA notatiesysteem (International Phonetic Alphabet). Archipel heeft een verleden van meertalige projecten (De Toren Van Babel), en wou ook met dit lichtfestival taalbarrières overstijgen. De atelierwerking van Archipel omvat een vijftiental kunstenaars (waaronder ook Rooftoptiger), waarbij buurtwerking centraal staat. Ook komende zomer staat er vanalles te gebeuren op de site, hopelijk met publiek.

Sxa.dya moest noodgedwongen toevlucht nemen tot een online streaming-event, nadat de stad na enkele weken onderhandelen de toestemming tot tijdelijke expo annuleerde. Het lichtfestival kon wel rekenen op een projectsubsidie van de Vlaamse overheid. Het doel was een reeks artiesten en ‘cultuurwerkers’ samen te brengen en te verbinden in een audiovisueel geheel, waarbij de industriële site een bepalende rol speelt. De vertaling naar een online-platform was niet vanzelfsprekend, maar mondde toch uit in een tweedaagse uitzending. Op de virtual screen van vrijdagavond stond de combinatie van audio en video centraal. Vooraf was er een open call gelanceerd die resulteerde in een tiental visuele inzendingen die werden afgespeeld tijdens verschillende optredens en dj-sets. Op zaterdagavond lag de focus meer op installaties die op de site waren geïnstalleerd.

Andy Fierens tijdens de vierde Nacht van Permeke

Dichter en performer, Andy Fierens, vroeger nog te horen tijdens het Radio Centraal programma De show zonder naam show, stond op de planken in de stadsbib voor deze editie zonder live publiek maar gelukkig niet zonder bar en zakte af naar onze tijdelijke studio ter plaatse om even bij te praten.
gesponserd door de sprekende pita zonder zaaknaam

Andy Fierens door Bert Lezy – via url R