Een 35 -tal gezinnen in voormalige OCMW-woningen naast dienstencentrum Essenhof worden uit hun huis gezet om plaats te maken voor tijdelijke bewoning voor andere kwetsbare groepen. Deze omzetting van woningen met sociale huurtarieven naar precaire noodwoningen vindt niet enkel plaats in het complex rond de Essenstraat-Dambruggestraat, maar kadert in een ruimer verhaal. Het idee van  het creëren van crisiswoningen is op zich goed, maar dat dit ten koste moet gaan van andere sociale huurders is op z’n minst gezegd jammer.
“Eerst kregen de bewoners één voor één een opzegbrief (de eerste brieven vielen in juli 2020 in de bus). Pas toen hier enige ongerustheid over bestond en een aantal mondige bewoners erop aandrongen, kwam de schepen van sociale zaken T. Meeuws begin maart 2021 langs voor een eenzijdig info-bezoek.” Johan de Greef, bezorgde buurtbewoner uit de Essenstraat in de Antwerpse seefhoek, organiseerde samen met bewoners en omwonenden van het Essenhof een vijftal bijeenkomsten waarop de belangrijkste vragen zouden worden gebundeld om mee te nemen in een overleg met de instanties. “Van een participatie-moment, al was het maar om de mogelijkheden op de woonmarkt te verkennen en (eindelijk) de begeleiding op een gestructureerde en participatieve manier aan te vatten, was geen sprake.” Nog later, onder toenemende druk en na schriftelijke vragen, werd de kwestie voorgelegd aan de gemeenteraad. “Op het eerste zicht valt iets te zeggen voor het standpunt dat in deze de perspectieven van verhuurder en huurder niet te verzoenen zijn en inspraak geen uitweg biedt. Uit de voorafgaande gesprekken die wij als buren voerden met de bewoners bleek evenwel dat minstens een deel van hen bereid is om mee te denken aan mogelijke oplossingen en trajecten, dat een deel van hen zelfs bereid is te verhuizen mits de nodige begeleiding en alternatieven worden voorzien. Bovendien hadden zij graag greep op het traject dat hierin gevolgd wordt. Het is dan ook bijzonder jammer dat dergelijk participatietraject van meet af aan in de kiem werd gesmoord en dat pas aan het eind van de rit en onder druk een verzoeningsprocedure via de vrederechter nodig wordt.”
Johan schreef hierover een opiniestuk in De Wereld Morgen: “woonbeleid stad Antwerpen: machtsvertoon rond een woonladder met doorgezaagde sporten:”
“In zijn zoektocht in het eigen patrimonium stuit de stad op een contingent ‘precaire woningen’.  Het betreft onder andere woningen die begin deze eeuw met SIF-middelen werden gebouwd en als sociale woningen werden aangekondigd en vergund. Ze worden ook wel beschreven als aanvulling bij het aanbod van de sociale huisvestings­maatschappijen. De omschrijving als ‘precaire woningen’ gebeurde pas later, in 2013, bij het begin van de vorige legislatuur.Het vorige stadsbestuur voorzag nog contracten van onbepaalde duur voor gezinnen die op korte termijn geen woning vonden of toegewezen kregen. Binnen het huidige stadsbestuur wordt ook deze buffer tussen de crisiswoningen en de woningen van sociale huisvestingsmaatschappijen en sociale verhuurkantoren weggehaald in het kader van de zogenaamde doorstroming. Dat de inwonende gezinnen intussen niet doorstroomden naar een andere woning wordt volledig op hun conto geschreven. Bij het dagen van de huurder voor de verzoenings­procedure stelt de stad als verhuurder zelfs dat “de huurders de woning niet willen verlaten”, terwijl hier veeleer de mogelijkheid tot vinden van een alternatief problematisch is: het aanbod aan sociale woningen is veel te laag. De huidige bewoners van onder andere het Essenhof vinden er geen plek. Ook toekomstige rechthebbende bewoners zullen er hun gading niet vinden. De vraag is maar of een huurpremie hier of een huursubsidie daar zoden aan de dijk zal brengen in een markt waar bovendien ook tal van uitsluitingsmechanismen spelen die niet van nabij worden opgevolgd en gesanctioneerd.

Voor meer info, kijk ook op de website van de woonzaak.