Voorwaarts!? Sering

Drie generaties in de studio: Mia Grijp, dochter Rebecca Huys, en daarvan-de-dochter Otis. De twee eersten studeerden af aan de inmiddels verdwenen Studio Herman Teirlinck, de jongste repeteert sinds een paar jaar mee. Mia was na haar studie 21 jaar ‘gewoon’ actrice, maar het van de maatschappij geïsoleerde acteursbestaan beviel haar steeds minder. In 1995 voorzag een verlichte cultuurschepen in het kader van de eerste editie van de Zomer van Antwerpen een jaarbudget voor haar eerste project, Sering en Vlag, een voorstelling met deelnemers die gevonden werden via Payoke, Sint Amadeus, armoedeorganisaties, thuislozenzorg … aangevuld met wat acteurs van de KNS. Voor dat jaar kreeg ze ook een kantoortje ter beschikking bij de stadsschouwburg, en kon de groep repeteren in de ruimtes van het Ballet van Vlaanderen. ’s Zomers huisden en speelden de deelnemers, een groep van zo’n vijftig mensen tussen de 7 en de 80, dan een paar dagen in de Sanfte Strukturen. In juni 1996 kwam het intussen opgerichte Sering vzw terecht in het gebouw waar ze nog steeds zitten, al ziet de voormalige garage er nu wel héél anders uit.
In 2003 zorgde Bert Anciaux voor officiële erkenning van de sociaal-artistieke praktijk, in 2006 werd die verankerd in het Kunstendecreet. Sindsdien zijn er heel wat gelijkaardige initiatieven bijgekomen.
Via ICAF kwam Sering in internationale samenwerkingsverbanden terecht. Zo ontstond de Virtuele Carrousel, kwam onlangs nog Hector Aristizábal in hun zaal lesgeven en spelen, en is Sering één van de zes partners in het Europees Gruntvig-leerpartnerschap Grey Matters, waarvoor ze net nog op ontmoetingsweek gingen in Berlijn. De daaraan gekoppelde Sering-voorstelling Ons Verhaal zal in oktober in première gaan.
Sinds vorig jaar zijn de stadssubsidies weggevallen, maar daar zitten de Seringen lekker niks mee in: ze sleutelen daarentegen ijverig aan iets geheimzinnigs met de naam Sering 2.0 …

Voorwaarts!? = uw tweewekelijkse dosis maatschappelijk engagement, zondag 17u
Alle Voorwaarts-uitzendingen op een rijtje

Detroit: straks honderdduizenden zonder water

Verschillende organisaties en burgerinitiatieven in Detroit ageren momenteel heftig tegen een minstens even heftige evolutie: zo’n 300.000 gezinnen worden, aan het tempo van een paar duizend per week, droogweg van de waterleiding afgesloten. Kunt u zich voorstellen: niks meer uit de keuken- of badkamerkraan, de wc niet kunnen doorspoelen? De beslissing om iedereen die meer dan $ 150 schuld had geen afbetalingsschema meer toe te staan, maar zonder voorafgaande verwittiging af te sluiten, werd niet genomen door de Detroit Water and Sewage Department zelf, maar door de emergency manager die de staat Michigan in maart vorig jaar aan de stad Detroit oplegde. Diezelfde man verklaarde om te beginnen de hele stad prompt failliet, en trekt vol de kaart van de privatisering van publieke diensten. Het zijn dan ook geen stadswerknemers die de afsluitingen ter plekke komen uitvoeren, maar lui van privéfirma’s. De prijs van het water is sinds de start van de financiële crisis al meer dan verdubbeld, doordat de DWSD hierbij veel geld verloor. Mogelijk had ook de gigantische leegloop, waarbij dezelfde infrastructuur wel onderhouden moet blijven, er iets mee te maken. Detroit kent verder een zeer hoge werkloosheid en verlagende lonen, dus ook veel mensen met onbetaalde rekeningen. Op VN-niveau werd de situatie in Detroit al als een schending van de mensenrechten beschreven, en er wordt geijverd voor sancties tegen de VS omdat ze er niet in slagen de minimum-levensstandaard van bevolking in ere te houden.
We belden met Abayomi Azikiwe van de Moratorium Now Coalition. Zij organiseren al maanden elke vrijdag een protestmars tegen het van buitenaf opgelegde extreme bezuinigingsbeleid, en volgen ook dit dossier goed op.

Ali Aarrass: foltering in Marokko en Belgische onverschilligheid

De tot Belg genaturaliseerde Marokkaan Ali Aarrass werd in 2010 door Spanje overgedragen aan Marokko dat zijn uitlevering gevraagd had wegens verdenking van steun aan terroristische organisaties. Een jaar later werd hij er, na bekentenis, veroordeeld tot 15 jaar gevangenisstraf. Die bekentenis kwam er na zware foltering.
Ook Spanje, waar in 2004 de zeer dodelijke Atocha-aanslag plaatsvond, verdacht Aarass ervan om mee te werken met terroristen; hij zou wapens geleverd hebben aan een groep rond Abdelkader Belliraj. In 2006 startte Spanje een onderzoek (geleid door Baltasar Garzón) en in 2008 werd Aarrass ook gevangen gezet. Het onderzoek werd in 2009 echter gesloten wegens gebrek aan bewijs, meldt Amnesty International. Toch bleef Aarrass onder arrest in Spanje dat hem dan dus in 2010 uitleverde aan Marokko waar hij door marteling tot bekentenissen gedwongen werd.
“Spanje is tegen de adviesen van de VN en Amnesty International (AI) ingegaan op het uitleveringsverzoek. Het risico was heel groot dat hij geen eerlijk proces zou krijgen en gefolterd zou worden, en dat is dan ook gebeurd” zegt Lore Van Welden van AI.
België is niet zeer gemotiveerd om de landgenoot consulaire bijstand te geven, officieel omdat Aarras ook de Marokkaanse nationaliteit heeft. “België beroept zich daarbij op een verdrag van 1930, maar is verouderd en in conflict met lezingen van het verdrag door de VN. Bovendien gaat het hier over foltering, wat absoluut verboden is volgens internationaal recht. De Belgische autoriteiten hebben een absolute picht om bijstand aan te bieden. Maar België zou ook politieke druk moeten uitoefenen.”
Volgens AI staat deze zaak los van de uitlevering van ‘gewone’ Marokkaanse kriminelen aan hun thuisland. ” Het is niet zo dat alle gevangenen in Marokko gemarteld worden. Je moet het geval per geval bekijken. De toetstand is veel verbeterd na het aantreden van koning Mohamed VI. Maar er blijft een ernstig probleem wat betreft de behandeling van mensen die van terrorisme verdacht worden, en ook voor mensen die voor meer autonomie in het zuiden van het land pleiten.”
Links:
– AI Persdossier Ali Aarras: HIER
-AI dossier foltering in Marokko: HIER

Eerste zitting VN-Milieudeputatie

Net weer thuis vanuit Nairobi, vertelt Leida Rijnhout over de allereerste zitting van de nieuwe VN-Milieudeputatie aldaar. Er zal om de twee jaar zo’n zitting komen, waar alle milieuministers verwacht worden. Zo is er eindelijk een politieke dimensie toegevoegd aan het al veel langer lopende VN-Milieuprogramma. Leida Rijnhout was er als vertegenwoordigster van de Europese Milieufederatie, en daarnaast van ‘de NGO’s’, die als één van de negen major groups bij de VN in diverse materies de stem van het middenveld mogen laten horen.
Op de agenda stond in Nairobi onder andere de langverwachte opvolger voor de in september 2015 ‘eindigende’ millenniumdoelstellingen. Na zestien maanden gesleutel aan deze duurzame ontwikkelingsdoelstellingen, zou u morgen (maandag 30 juni) een eerste uitgewerkt voorstel hiervan moeten kunnen terugvinden. Dat wordt dan in de algemene vergadering van de VN in september besproken. Niet zeker of we het juist hadden, maar we vonden online een zero draft.
Herbeluister eerdere interviews met Leida Rijnhout:
– December 2013: over ANPED, intussen een onderdeel van de Europese Milieufederatie
– Januari 2009: over de conferentie over duurzame en solidaire economie

Thorium: nog niet voor 2025

Jan Leen Kloosterman is als thorium-onderzoeker verbonden aan de Technische Universiteit van Delft. Hij legt ons uit wat een gesmolten-zout-reactor op thorium aan voor- en nadelen biedt tegenover de nu gangbare, zoals die in Doel. Wij noteerden:

Er is vier à vijf keer zo veel thorium als uranium op onze bol, en dat kan in een reactor bovendien volledig effectief gebruikt worden (tegen maar 1% van de uranium). Dat maakt dat we met thorium voor tienduizenden jaren in onze energiebehoeften zouden kunnen voorzien.
Momenteel is uranium wel goedkoper, omdat de investeringen in onderzoek, mijnbouw en technische infrastructuur daar al gedaan zijn.
Een reactor met gesmolten zout als medium is veiliger: een vloeibaar medium kan geen meltdown veroorzaken, er is geen hoge druk nodig, en het zout voert de hitte goed af.
Om op te starten, is er toch wel wat uranium nodig, dat dan in dat gesmolten zout het thorium omzet in ook uranium. Wie echt graag bommen wil maken, zal zich door zo’n nieuwe reactor dus niet laten tegenhouden.
Het kernsplijtingsafval van thorium blijft maximum 500 jaar even radioactief als dat van onze huidige kerncentrales met uranium, daarna is het 100 tot 1000 keer minder sterk radioactief.

Het idee van Bert Wollants (N-VA) om tegen 2025 in België zo’n thoriumcentrale te bouwen, is volgens Kloosterman niet realistisch: dat zou ten vroegste tegen 2035 kunnen. Hij pleit verder voor Europese samenwerking en financiering bij het onderzoek.
Lees meer:
– Document (pdf) over thorium-technologie van de Union of Concerned Scientists
– Ons gesprek met Bert Wollants in mei 2012

Brazilië: stilte in de storm

Beetje vreemd interview met Benjamin Taubkin in São Paulo. We interviewden hem vorig jaar al over de felle protesten in Brazilië tegen al dat geld voor voetbal, terwijl de voorzieningen voor onderwijs, huisvesting en gezondheidszorg in het land te wensen overlaten. Volgens hem is, tot zijn verbazing (hij noemt het ‘magisch’), met de start van het WK het protest grotendeels gestopt, is er een soort pauze, een luwte in de storm tot na het WK, “zoals mensen op een feestje ook hun problemen even laten voor wat ze zijn”. Er zijn nog wel protestbijeenkomsten, maar daar zijn dan maar een paar honderd mensen, niet de vele (tien-, honderd-) duizenden van voorheen. Die honderdduizenden gaan nu even helemaal op in het voetbalgebeuren. De bevolking is in geen geval de strijdpunten gewoon vergeten, en hij verwacht dan ook weer de nodige actie na het WK, zeker met de presidentsverkiezingen van oktober in het vooruitzicht. Bovendien zijn bij de meesten de ogen opengegaan voor wat voor machinerie de FIFA eigenlijk wel niet is. Wordt vervolgd.

Mars voor een menselijk Europees migratiebeleid

Zo’n vijf weken geleden startte vanuit Straatsburg een mars op Brussel (facebook) om daar actie te voeren tijdens de EU-top over politieke migratie op 26 en 27 juni. Deelnemers zijn politieke vluchtelingen en sympathisanten die van Europa een menselijker beleid vragen. De grensovergangen waren wat spannend: wie geen Europees onderdaan is en geen paspoort heeft, kan daar in principe opgepakt worden. Dat gebeurde niet. Het enige incident was er in Luxemburg, waar de groep een bijeenkomst van Europese ministers van binnenlandse zaken blokkeerde. De actie werd hardhandig weggewerkt, met 12 arrestaties. De Luxemburgse minister binnenlandse zaken gaf achteraf wel de opdracht die weer los te laten, en bood zijn excuses aan.
Vrijdag arriveerde de mars in Brussel. We belden zaterdag met deelnemer Gert-Jan Van de Vaate, die daarvoor even uit de algemene vergadering stapte waarin de acties van de week gepland werden. Daaronder een betoging op donderdag, waar ook u uiteraard welkom bent. Samenkomst vanaf 16u30, op de Begijnhofplaats, waar al heel wat acties van mensen zonder papieren doorgingen.

VN-verdrag over mensenrechtenschendingen door bedrijven

Deze week in Genève: allerhande acties van de Global Movement for a Binding Treaty, kortweg Treaty Alliance, een koepel van zo’n vijfhonderd middenveldorganisaties van overal ter wereld. Zij willen dat deze week, tijdens een sessie van de VN-mensenrechtenraad, het voorstel van Ecuador wordt aangenomen om een intergouvernementele werkgroep op te richten die eindelijk het debat opstart rond een bindend internationaal verdrag dat bedrijven aansprakelijk kan stellen voor mensenrechtenschendingen. Tot nog toe zijn er enkel vrijwillige richtlijnen, en tot nog toe werd de materie bovendien behandeld door expertengroepen die niet altijd onafhankelijk zijn (lees: waarin de bedrijven zelf het eigenlijk voor het zeggen hebben). Een bindend verdrag is nodig, omdat slachtoffers van mensenrechtenschendingen door een in het buitenland gevestigd bedrijf nu wettelijk niets kunnen ondernemen, zelfs niet als hun eigen land achter hun zaak staat.
Dit verdrag zou dus heerlijk rechtstreeks ingaan tegen de trend van de vrijhandelsakkoorden, waarbij bedrijven net hoe langer hoe meer boven de wet lijken te staan, en zelfs landen kunnen aanklagen als hun bedrijfsbelangen geschonden worden.
We spraken hierover met Ana Maria Suarez Franco van FIAN International, één van de koepelleden. Zij vindt het verontrustend dat EU-lidstaten zich in deze zo terughoudend opstellen, terwijl de beginselen van de EU net bol staan van de mensenrechten. Hier is toch enige incoherentie in het beleid te bespeuren.

Antwerpen krijgt eerste fietsstraat. Hoera?

Juicht, Antwerpen, juicht: we hebben een eerste fietsstraat! In de algemene raadscommissie van het district Antwerpen werd meegedeeld dat de Grote Hondstraat op Zurenborg vanaf de 2de week van september het decor is van een proefproject. Maar wat is een fietsstraat?
In een fietsstraat mogen de fietsers meer plaats in nemen en mogen de auto’s de fietsers niet inhalen.
“De Fietsersbond is blij met alle extra aandacht die het bestuur aan het fietsbeleid geeft”, zegt Renaat Van Hoof van de Antwerpse Fietsersbond.

“Maar wat nu voorgesteld als fietsstraat is symbolisch, heeft weinig te maken met fietsbeleid en heeft weinig meerwaarde.”

“Een fietsstraat is mooi, maar het is belangrijk dat de straten van en naar de fietsstraat ook fietsvriendelijk zijn en daar gaat het al verkeerd met de Grotehondstraat. De Cogels-Osylei ligt vol met kasseien en de Transvaalstraat heeft slechte fietspaden. Een mini-oase heeft weinig zin.
Bovendien is de Grotehondstraat zodanig smal dat auto’s nu eigenlijk al fietsers niet mogen inhalen. ”
“Het aanleggen van fietsstraten is één van de mogelijke instrumenten om fietsen in de stad aangenamer te maken. Maar het is belangrijk om de inplanning van fietsstraten in te passen in een ruimer beleid. En in zo’n ruimer beleid is het knippen en autoluw maken van straten veel belangrijker.”

“We vragen een beleid dat naar het geheel kijkt en niet alleen dient om zichzelf te verkopen.”

Fiets gestolen? Schuld van A! (update)

Donderdag waren we getuige van een massale fietsdiefstal in de Brederodewijk. Mannen vermomd als werknemers van de stad waren bezig met het opladen van tientallen fietsen. Dat dachten we altans...
Toen we de ‘dieven’ aanspraken claimden ze dat ze effectief stadspersoneel waren. Een legitimering kregen we niet te zien en voor verdere info moesten we maar naar de website gaan, of bellen naar de burgemeester, maar de kamion waarop de fietsen verdwenen was wel zeer mooi getooid met de stralende A.
Er een probleem met sluikstorten van fietsen volgens het stadsbestuur. Om de stad proper te houden worden fietsen die ‘achtergelaten’ zijn ‘gelabeld’ met een bandje, waarop staat dat de fiets zal verwijderd worden.
Bij een snelle check van wat opgeladen was bleek echter dat toch wat van de opgehaalde fietsen geen bandje hadden. Blijkbaar halen mensen de labels weg en vinden ze niet dat hun fiets rijp is voor het stort omdat een band plat staat of omdat er een paar spaken ontbreken. Zo ook een buurtbewoner die moest toekijken hoe zijn fiets, netjes gestald in een fietsrek, werd opgeladen. Protest mocht niet baten en de tweewieler werd afgevoerd.
DE KADUKKE CODEX
Bij nader onderzoek van de Antwerpse Politiecodex blijkt er toch wat te schorten aan de gang van zaken. En aan de Codex zelf trouwens ook. Continue reading “Fiets gestolen? Schuld van A! (update)” →