Komt het nog goed met de Antwerpse miljardenfabriek van Geert Bourgeois?

Twee weken geleden kwam de aankondiging dat de Saoedische firma ERS een nieuwe grote chemische fabriek ging neerzetten aan het Antwerps Delwaidedok. Er is een investering van 3,7 miljard € mee gemoeid , een ongezien bedrag de laatste decennia, die 900 permanente arbeidsplaatsen zou creëren. Bovendien gaat het over spitstechnologie en om het helemaal mooi te maken is het ook nog een groen recyclage project.
Maar amper een dag later kwam er een kink in de kabel toen bleek dat één van de investeerders waarmee de haven uitpakte banden had met terreurorganisatie Al Qaeda. Daarna sloegen alle betrokkenen in een communicatieve kramp en sedertdien heerst er een compleet communicatieembargo. Zelf het technologisch instituut VITO wordt het zwijgen opgelegd en mag niet spreken met de pers over de studie die het deed over het project.
We spreken met Tom Cochez van Apache.be die de kat de bel aanbond.

“Je verwacht niet dat over zo’n groot project zo amateuristisch gecommuniceerd wordt en dat vanaf dag twee via een communicatiebureau gelogen wordt. Dat stemt mij niet hoopgevend.”

Of dat media- embargo veel helpt is maar de vraag want ondertussen rijzen er nog vragen. Over de technische kant van de zaak en over de logistiek. Op een officieel antwoord moet zeker nog een maand gewacht worden.
Mischien hebben Geert Bourgeois en Bart De Wever de ERS pluimen niet alleen onterecht maar ook te vroeg op hun hoed gestoken.
Ondertussen alvast de nodige achtergrond. Continue reading “Komt het nog goed met de Antwerpse miljardenfabriek van Geert Bourgeois?” →

Analyse: de verkiezingen in het VK

Absolute meerderheid voor de conservatieven, Labour op zijn PASOKS weggevaagd, de Schotse nationalisten die heel Schotland overnemen en een kiessysteem dat ervoor zorgt dat UKIP en Green Party slechts één verkozene halen, terwijl ze allebei meer dan een miljoen stemmen hebben. Veel om over na te praten en dat doen we met Anton die voor ons de verkiezingen op de voet heeft gevolgd.

#miljonairstakshetboek: de 30-urenweek

Recent verscheen bij uitgeverij EPO het boek ‘De miljonairstaks en zeven andere briljante ideëen om de samenleving te veranderen’. Het is een boek van de ‘Hoe durven ze’-generatie, zegt Peter Mertens, voorzitter van de PVDA en samensteller van het boek. Acht ideëen worden telkens uitgewerkt door twee zielsverwanten aan de hand van een reeds bestaand voorbeeld in het buitenland. De schrijvers wijzen erop dat het dus niet onmogelijk is.
Nadat we vorige week Nadine Peeters ontvingen voor een gesprek over ‘De Weense Woonwals‘, zit Maartje de Vries deze week aan onze tafel. De Vries werkt bij Geneeskunde voor het Volk als onthaalmedewerker, maar is ook voorzitster van de vrouwenbeweging ‘Marianne’. Samen met Benjamin Pestiau schreef zij over de 30-urenweek waarvoor de PVDA momenteel campagne voert.
In deel 1 gaan we dieper in op hoe de 30-urenweek kan worden ingevoerd en hoe die gefinancierd wordt.
In deel 2 bespreken we de kloof man-vrouw en hoe doorheen de geschiedenis we steeds meer en flexibeler zijn gaan werken.
Tot slot praten we in een derde deel kort over de peiling van de BRTN en de Standaard waarin PVDA achteruit gaat.

Voorwaarts!? Trage Wegen

In 1999 verscheen van Paul Maes de toeristische gids Langs Trage Wegen, met als annex een oproep om het verdwijnen van binnenweggetjes allerhande een halt toe te roepen. Die tendens, gestart met de opkomst van de auto na WO II, was niet enkel jammer voor het natuurschoon en bijbehorende recreatieve wandel-, speel-, fiets- en paardrijgenot. Zo’n enkel voor niet-gemotoriseerden toegankelijke doorgang biedt immers ook het puur praktische voordeel van een snelle (!) en veilige verplaatsing.
En kijk, de oproep werd gehoord. Drie jaar later was er de vzw Trage Wegen, opgericht door zo’n dertigtal betrokken organisaties uit Vlaanderen en Brussel actief rond natuur, wandelen, jeugd, heemkunde, fietsen, duurzame mobiliteit … en intussen uitgegroeid tot een koepel van 45. Ongeveer tegelijk ontstond in Wallonië het even veelzijdige Sentiers. In onze buurlanden zijn het vaak specifiek wandelorganisaties die zich het lot van de trage wegen aantrekken. In Groot-Britannië is de Open Spaces Foundation gespecialiseerd in het recht op doorgang.
Dat recht op doorgang is heerlijk complex. Het begint simpel: de gemeente is wettelijk verplicht om de openbare wegen openbaar te houden. Zo’n weg kan best over privéterrein lopen, want het bezit van grond heft het gebruiksrecht op een weg niet op. Bij het samenvoegen van verschillende akkers kan een trage weg b.v. midden in een bewerkt veld komen te liggen. Veel trage wegen in bossen en natuurreservaten vallen echter onder de bepalingen van het Bosdecreet en het Natuurdecreet. Niet te verwonderen dat de FAQ op de website van Trage Wegen een uitgebreid jurisch luik omvat. De vzw schreef ook een trage-wegen-recht-handboek.
Als bekend expertisecentrum krijgen ze heel wat vragen. De helft daarvan komt van gemeenten, die Trage Wegen ook inzetten bij het opstellen van een trage-wegen-inventaris, of bij opleidingen voor b.v. de dienst ruimtelijke ordening. Met dergelijke opdrachten genereert de vzw inkomsten die het mogelijk maken niet-subsidieerbare activiteiten te ontwikkelen. Ook in de academische wereld zijn ze actief, momenteel samen met de KU Leuven en de UA bij een onderzoek naar de juridische aspecten van de ‘landed commons’.
De kernopdracht blijft toch het open houden / krijgen van trage wegen. Dat gebeurt altijd op initiatief van lokale belanghebbenden, die dan van de vzw praktische ondersteuning krijgen. Op 9 mei was dat in de vorm van heel erg veel spandoeken met Doorgang voor iedereen erop. Die dag startten een aantal lokale groepen met de nodige animatie de procedure op om in hun gemeente een trage weg te heropenen of herwaarderen, met een uitnodiging aan de bevoegde ambtenaren en de pers. Half oktober, op de negende Dag van de Trage Weg, komen er dan hopelijk overal feestelijke openingsceremonies. Er gebeurt dat weekend sowieso vanalles op, bij, rond, over, onder? … trage wegen: zoektochten, picknicks, historische rondleidingen, optredens … georganiseerd door een lokale natuurkring, wandelclub, school, fietsersbond, heemkring, manège, mountainbikeclub, jeugd- of seniorenvereniging … Vorig jaar namen zo’n 12.500 mensen deel aan zo’n 120 evenementjes in Vlaanderen (200 in heel België).
Ook door het jaar heen zijn er acties, en ook in de stad, b.v. op 31 mei nog in de Trapstraat in Antwerpen. En heel het jaar door, jaar na jaar, is er de inzet van de vele vrijwilligers die ‘hun’ trage weg in de gaten houden, zo nodig de gemeente aan de mouw trekken, al eens een hinderlijk groeiende tak wegknippen …
Van de ongeveer tien werknemers die de vzw intussen rijk is, kwamen Sarah Vandenbroucke, verantwoordelijke communicatie en campagnes, en Steven Clays, inhoudelijk coördinator, naar onze studio om dit alles en nog meer (beluister de audio!) te vertellen.
Voorwaarts!? = uw tweewekelijkse dosis maatschappelijk engagement, zondag 17u
Alle Voorwaarts-uitzendingen op een rijtje

Een documentaire: Voices of Transition

Wereldburger Nils Aguilar (een in Duitsland opgegroeide Fransman met Spaanse roots) studeerde af als socioloog. Toen hij in 2005 op reis was in het binnenland van Argentinië, maakte hij mee dat een inheemse stam hardhandig van zijn voorvaderlijk grondgebied gejaagd werd door een tabaksproducent. Terug in Buenos Aires kwam hij bij de Universidad Popular Madres de la Plaza de Mayo terecht, en volgde daar twee initiatielessen documentaire-maken. Zo ontstond het plan om de perverse kanten van ons huidig, sterk winstgedreven landbouwmodel in beeld te brengen.
Omdat landbouw in hoge mate aan heel wat actuele thema’s raakt (energie, klimaatsverandering, grondrechten, honger, biodiversiteit, cultuur …), kwam hij bij de transitiebeweging uit: vandaar de titel Voices of Transition. Hij filmde in Frankrijk, het VK, en Cuba. De documentaire wil mensen inspireren om uit hun kot te komen en samen b.v. de parkeerplaats van de school tot groentetuin om te spitten. Dat inspireren kan in heel wat landen, want er zijn al negentien ondertitelingen gemaakt, waaronder Japanse, Koreaanse en Mandarijnse. En dus ook Nederlandse, waarmee Voices of Transition met Nils Aguilar erbij een paar weken door Vlaanderen toerde. Bij zijn doortocht in Antwerpen kon iez hem interviewen. Komen aan bod in het gesprek:

Vanaf welk jaar zijn biologische methoden competitief tegenover (steeds op basis van gas geproduceerde) kunstmest?
Hoeveel kost een reep chocola van € 1 echt?
Waarom zijn er geen transitiegroepen in de derde wereld?
In welke eeuw werd de mesthoop uitgevonden?
Wat is het voordeel van het gebruik van de term veerkracht (‘resilience) i.p.v. ‘duurzaamheid’?
Hoe bourgeois is de transitiebeweging?
Kan permacultuur door grote bedrijven gerecupereerd worden?
Wat is er zo tof aan boslandbouw?

#miljonairstakshetboek: de Weense Woonwals

Recent verscheen bij uitgeverij EPO het boek ‘De miljonairstaks en zeven andere briljante ideëen om de samenleving te veranderen’. Het is een boek van de ‘Hoe durven ze’-generatie, zegt Peter Mertens, voorzitter van de PVDA en samensteller van het boek. Acht ideëen worden telkens uitgewerkt door twee zielsverwanten aan de hand van een reeds bestaand voorbeeld in het buitenland. De schrijvers wijzen erop dat het dus niet onmogelijk is.
Om proefondervindelijk na te gaan of deze ideëen echt briljant zijn of de samenleving kunnen veranderen, ontvangen we Nadine Peeters. Peeters is districtsraadslid voor PVDA+ in Antwerpen en is al enkele jaren actief in de sociale woonsector. Daarover ging ze in aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen nog in debat bij ons. Peeters schreef samen met de Brusselse Mathilde El Bakri het hoofdstuk ‘De Weense woonwals’ (geen Suske & Wiske-album) over sociaal wonen in de Oostenrijkse hoofdstad en wat wij daarvan te leren hebben.
In deel 1 schetsen we de problemen in de sociale huisvesting in Vlaanderen en Antwerpen.
In deel 2 zoeken we naar oplossingen in Wenen en welke lessen we kunnen trekken.
Dit gesprek kadert in een tweedelige reeks over het boek ‘De miljonairstaks en zeven andere briljante ideëen om de samenleving te veranderen’. Volgende week: Maartje de Vries over de 30-urige werkweek.

Moederdag met Memisa

Memisa, een medisch gespecialiseerde NGO, biedt u een nuttig alternatief voor commercieel moederdaggedoe. Zij berekenden wat de waarde van een bos bloemen of een doos pralines voor zwangere dames in Congo kan betekenen: een rit naar het ziekenhuis, een keizersnede … In de vorm van een fleurige kaart kunt u uw moeder zo zondag een stukje wereldverbetering-voor-moeders kado doen.
Die rit naar het ziekenhuis gaat dan specifiek per moto-ambulance: een motor met een karretje-met-matras erachter dat – zo voorzichtig mogelijk uiteraard – bij afgelegen gezondheidscentra kan komen waar de ambulance niet geraakt, en van waaruit tot nog toe dames in barensnood kilometers te voet naar het ziekenhuis moesten. Dat liep regelmatig slecht af. Men schat dan ook dat het nieuwe systeem om de andere dag een leven redt. Om buiten telefoon- en gsm-gebied te kunnen functioneren, zijn er voor het oproepen van de moto-ambulance in de gezondheidscentra omheen het ziekenhuis fonietoestellen* geplaatst, een soort lange-afstands-walkie-talkies die op zonne-energie werken. Belangrijk detail: dit systeem is geïnstalleerd en wordt onderhouden door lokale vakmensen, zoals Memisa ook met lokaal medisch personeel werkt, en via gezondheidscentra en ziekenhuizen van de overheid. In Congo doen ze dat al 27 jaar. Daarnaast zijn ze structureel aanwezig in Burundi, Mauritanië en India, en subsidiëren ze medische projecten van derden.
Memisa zette sterk in op millenniumdoelstelling 5: de moedersterfte moest met 3/4 omlaag. Het ziet er niet naar uit dat dat cijfer eind dit jaar gehaald zal zijn. Ze zijn ook actief betrokken, via het platform Action 2015, bij de opvolger van die millenniumdoelstellingen, de duurzame ontwikkelingsdoelen.
Samenwerken doen ze met het Tropisch Instituut (voor wetenschappelijk onderzoek) en met vroedkunde-opleidingen, omdat vroedkundigen ook hier dames in behandeling krijgen die uit landen komen waar heel andere praktijken gebruikelijk zijn. En dan is er het programma ziekenhuis voor ziekenhuis, waarbij zo’n veertig Belgische ziekenhuizen een band ontwikkelen met een gezondheidsgebied in Burundi of Congo. Zo’n gezondheidsgebied is typisch zo groot als een provincie bij ons, met zo’n 100.000 inwoners, één volwaardig ziekenhuis, en een tiental gezondheidscentra daar omheen die zowat de functie van onze huisartsen vervullen.
* Hier had ik graag een linkje geplaatst, maar googelen leverde enkel afbeeldingen van fondue-toestellen op :/

Coöperatief ondernemen: docu, toelichting

Uit onvrede met de job-hop-cultuur in de reclamewereld, en vanuit de ambitie om op een duurzamere manier en vanuit duidelijkere waarden samen te werken, werd begin 2002 het communicatiebureau Choco opgericht. Bij die waarden hoorde ook participatie, dus lag de coöperatieve bedrijfsvorm voor de hand. Choco werd lid van het al in 1895 opgerichte International Co-operative Alliance, en volgt dus uiteraard de zeven ICA-principes. Zij gaven ook het boek De Menseneconomie uit, waarin ze beschrijven hoe ze intern samenwerken, met klanten en leveranciers omgaan, en bij de omgeving van hun bedrijf betrokken zijn (b.v. bij Transitie Deurne).
Enkele jaren later startte de coöperatieven-koepel Coopkracht, waarbinnen Choco een actieve rol ging spelen. Omdat keer op keer bleek dat de coöperatieve bedrijfsvorm slecht gekend is, tot zelfs bij studenten in het economisch onderwijs toe, zet Coopkracht momenteel extra in op jonge starters met Youth4Coop. Donderdagavond 7 mei vanaf 17u is er een eerste Youth4Coop-evenement in Kavka.
Maandagavond 4 mei organiseren Coopkracht en Choco samen een avond rond coöperatief ondernemen in filmhuis Klappei. Eerst wordt de documentaire Het wonder van het Baskenland vertoond, over het grondig coöperatieve Mondragon in Baskenland. Daarna legt Steven Pauwels van Choco, die ook in onze studio te gast was, één en ander uit over werknemersparticipatie.

De 10de Cannabis Bevrijdingsdag 2015

Voor de 10de keer vindt op 9 mei de Cannabis bevrijdingsdag plaats in Antwerpen, dit jaar voor de tweede keer op de Dageraadplaats. Trekt uw plant organiseert en nodigt artiesten en sprekers uit voor een gevarieerde middag. Niet dat het zomaar een middagje blowen is: dit kadert in de wereldwijde marihuana march. Ook niet onbelangrijk: de organisatie roept nadrukkelijk op om niet in het openbaar een joint op te steken. Over het programma en de zin van deze dag praten we met Bart van TUP.
Radio Centraal zendt van 15u tot 20u live uit.

Skaailine wil van Antwerpen weer stad aan de stroom maken

De heraanleg van de kaaien een van de belangrijkste projecten voor Antwerpen. Het is nodig voor de bescherming tegen overstromingen maar zal ook bepalend zijn als het zicht én gezicht van de stad in de toekomst. Er is een budget van bijna een half miljard mee gemoeid. Na de verkiezingen van 2012 werden de oorspronkelijke plannen herbekeken door de nieuwe bestuursploeg. De plannen voor een tramverbinding werden afgevoerd, er werd meer ruimte gemaakt voor parkeerplaatsen en ook het budget werd herbekeken.
Als reactie op de gewijzigde plannen over de kaaien ontstond er ‘Skaailine’, een actiegroep die met een petitie ijvert voor het terugkomen op de oorspronkelijke plannen. Zij vinden dat Antwerpenaars ‘belangrijker zijn dan auto’s’, waarmee het door het stadsbestuur gevoerde beleid gehekeld wordt. Ook gaat Skaailine voor het behouden van Antwerpen als ‘stad aan de stroom’, een verwijzing naar het veranderde aangezicht van de stad. We spreken met Tatjana Scheck over Skaailine. Scheck was districtsschepen tussen 2006 en 2012 voor sp.a en kent als geen ander het dossier van de kaaien. Momenteel zetelt ze in de oppositie en voert ze gedreven actie voor Skaailine.
>>> De petitie vind je via deze link;
>>> Er is een facebookpagina;
>>> “Ik ben de discussie over de kaaienparkings beu”: herbeluister ons gesprek met schepen Rob van de Velde (Ruimtelijke Ordening, N-VA) over de Scheldekaaien op 27 december 2014: http://redactie.radiocentraal.be/Home/?p=7811