In een opmerkelijk stuk doet Jean Vanempten, Senior Writer bij De tijd, uit de doeken wat er gebeurde met al dat geld dat ‘in Griekenland gepompt werd’.
RC: Hoe ging die Europese redding in zijn werk?
Jean Vanempten: “De Griekse staatsschuld was voor ongeveer de helft in handen van Griekse banken, de rest zat bij buitenlandse banken. Van dat deel was de helft in handen van Franse en Duitse banken. Toen er terugbetalingsproblemen kwamen voor Griekenland is een eerste reddingsplan opgesteld dat mogelijk gemaakt heeft voor veel buitenlandse banken/investeerders om uit de Griekse schuld te stappen. Er is geld geïnjecteerd en dat maakte het voor de buitenlandse obligatiehouders mogelijk om hun geld te recupereren. Op het einde van het verhaal waren de private schuldeisers uit de Griekse schuld gestapt en was de schuld overgeheveld naar de overheden, de Eurolanden, de ECB en het IMF.”
“Er wordt gezegd dat er Europese solidariteit geweest is met Griekenland maar dat het nu geld terugbetaald moet worden, maar de waarheid is dat slechts 10-11% van het geld bij de Griekse staat zélf terecht is gekomen. En ondertussen was die schuld geëxplodeerd, omdat die andere schuldeisers uitgekocht waren, en als je iemand uitkoop moet je daarvoor geld geven. Dat geld werd bijgezet op de Griekse schuldrekening. De schuld is op die manier kunstmatig gestegen.  ”
RC: Hoe werkt dat precies?
JVE: “Als bijvoorbeeld 10 miljard moet terugbetaald worden en dat lukt niet, dan eindig je met een veel hogere schuld, want je geeft 10 miljard om de eerste schuldeiser uit te kopen maar moet bijkomende schulden aangaan bij een andere partij en de oorspronkelijke put is niet verdwenen. Men heeft dus schuld bijgecreëerd om die private schuld weg te halen en slechts een klein deel is naar de Griekse staat gegaan.”

“De Haircut van 2012 voor de Griekse schuldeisers oogt spectaculairder  dan ze was, vooral omdat ze voor Griekenland  de schuld niet verminderde.”

“De schuldherschikking is in twee stappen gebeurd. In 2010 heeft men een eerste keer een exit aangeboden aan de privé-investeerders, en daarna in 2012-2013 een tweede keer voor degene die toen nog met Grieks papier zaten. Toen is de grote doorschuifoperatie gebeurd. Daarbij hebben ze iets moeten inleveren, maar ze zijn wel kunnen vertrekken. Er is dus een verschuiving geweest van de schuld van de privé-schuldeisers naar de landen en internationale instellingen, en door die operatie is de schuld voor Griekenland enorm toegenomen.  Nu zit Griekenland met een zodanig grote schuld, meer dan 175% van het BBP,  dat ze die nooit zal kunnen terugbetalen.  Zeker nu het economisch zo slecht gaat en de economie enorm gekrompen is. Continue reading “De Griekse redding van de Europese banken” →