Genoeg met de mainstream, tijd voor radicaal feministische pornografie waarin het niet-heteronormatieve aan bod komt, een diversiteit aan lichamen getoond wordt en het seksueel genot van de vrouw ook centraal kan staan.
We bellen met Julia Roeselers, documentairemaakster en camera-vrouw van vrouwvriendelijke porno.
In het huidige pornolandschap verschoof de nadruk van langspeelfilms of blootmagazines naar ontelbare korte clips die je kosteloos kan bekijken op het web. Door het genot van de vrouw even centraal te stellen als het genot van de man, door de camera niet alleen op het naakte vrouwenlichaam maar ook op het mannenlichaam te richten, en door het bewust ondermijnen van genderstereotypen, kan egalitaire pornografie misschien helpen om de invloed van mainstream pornografie terug te dringen. Of je nu juist zou moeten gaan betalen voor radicaal-feministische porno of het beter gratis ter beschikking zou gesteld worden zodat het gewoon de norm kan gaan uitmaken, is dan iets om over na te denken.
Vrouwvriendelijke porno versus egalitaire porno
Egalitaire pornografie vertrekt vanuit een volledige gelijkheid tussen seksuele partners.Het volstaat niet voor een film om als egalitaire porno te worden omschreven als deze enkel een vrouw laat zien die instemt met wat er gebeurt. We hebben ook zoiets als adaptieve voorkeuren die mensen in precaire omstandigheden ontwikkelen. Zo bevestigt The good girl van Erika Lust het meest prominente cliché van niet- egalitaire porno: het mannelijk genot als apotheose van elke vrijpartij en de vrouw als gewillige ontvangster van zijn zaad.
Ook de principes ‘vrouwen mogen niet tegen hun wil worden onderworpen aan geweld of dwang’ in het manifest van Puzzy power en ‘de films moeten gebaseerd zijn op het plezier en het verlangen van de vrouw’ gaan voor velen lang niet ver genoeg. Films als Constance, Pink prison, All about Anna zijn geregisseerd door en gericht op vrouwen, maar laten ook slechts 1 type lichaam als echt sexy zien. Daarnaast zijn ze ook behoorlijk heteronormatief. Ze bouwen veelal verder op een essentialistische kijk op vrouwelijke seksualiteit als emotioneel, zacht en gevoelig.
Continue reading “Een pleidooi voor radicaal-feministische porno”
Maand: maart 2021
GoiA
Naar aanleiding van internationale vrouwendag en het debat rond zelfbeschikkingsrecht praten we met Diane Slootmans van GoiA. GoiA (Gezinnen onder invloed Antwerpen), is een deelwerking van Free Clinic vzw i.s.m. Jeugdzorg Zorgbedrijf Antwerpen die zich richt op gezinnen met jonge kinderen waarbij één of beide ouders kampt met een drugprobleem.
Zelfbeschikkingsrecht voor het ongeboren kind versus zelfbeschikkingsrecht voor de zwangere vrouw. Is een tweedeling nodig of polariseert dit vooral een complexe kwestie waarover best met de nodige zin voor nuance een open debat wordt gevoerd? Valeria Van Peel (NVA) en John Crombez (SPa) komen wederom met een wetsvoorstel waarvoor ze nog een meerderheid zoeken. Ze willen de justitiële bevoegdheid vergroten om zwangere vrouwen in een penibele situatie (bijvoorbeeld door prostitutie of verslaving) gedwongen te laten opnemen, plaatsen of afkicken. Ze bedachten daarvoor een driestappenplan: gedwongen plaatsing of opname van de moeder; de mogelijkheid het kind te plaatsen in een pleeggezin nog voor de geboorte; en als derde instantie een gezinsvoogd die de moeder ‘bijstaat’. Of zulk voorstel haalbaar is met de huidige wachtlijsten in de hulpverlening is nog maar de – praktische – vraag. Men kan zich ook afvragen of zo’n wet wel wenselijk is. Zal het er niet toe leiden dat men te snel automatisch hierop zal teruggrijpen in plaats van echt alle mogelijke pistes uit te proberen voor het welzijn van moeder én kind?
GoiA spreekt ouders met een drugprobleem in eerste instantie aan op hun ouderrol en bekijkt van daaruit samen met de ouder welke zaken binnen het gezin de ontplooiingskansen van het kind in de weg staan. GoiA stelt het belang van het kind centraal, maar ziet de ouder hierbij als belangrijkste gesprekspartner.
De vrouwelijke verzetsstrijders van de Guajajara
Al tientallen jaren is het Amazone gebied in Brazilië onderhevig aan roofbouw. Uit recent onderzoek van de ngo Mighty Earth bleek dat ook in de afgelopen jaren de ontbossing zich onverminderd verderzet. Afgezien van de grote ecologische kost voor onze planeet, zijn de eerste directe slachtoffers de inheemse bevolking. Ze worden ontheemd, en zien het land waarmee ze innig samenleven ten prooi vallen aan een mondiaal kapitalisme. Om de vernietiging van hun land tegen te gaan, werden er verschillende actiegroepen opgezet, de zogenaamde ‘guardians of the forest’. Bij de Gaujajara in de staat Maranhão ontstond een groep enkel samengesteld uit vrouwen, de ‘guerreiras da floresta’ oftewel ‘woman warriors of the forest’. We spraken aan de telefoon met onderzoeksjournaliste Sarah Sax, die hierover publiceerde op de website Mongabay.
Maranhão situeert zich in het noordoosten van het Amazonegebied, en reeds 75% van het regenwoud is hier verdwenen. Wanneer men satellietbeelden bekijkt is de verwoesting duidelijk. Opvallend zijn enkele stukken grond die gevrijwaard bleven van ontbossing, de zogenaamde ‘indigenous territories’. Deze gebieden worden beschermd door Braziliaanse wetgeving, maar staan tegenwoordig meer en meer onder druk door het beleid van het huidige regime. Het gaat over afgelegen gebieden waardoor de handhaving van beschermende maatregelen bemoeilijkt wordt. De oorspronkelijke bevolking neemt dan vaak ook het heft in eigen handen om hun leefgebied te beschermen.
Sarah Sax: “A lot of indigenous territories in Brazil have forest guardian patrols, which are groups of people from the communities, largely men, who take it upon themselves to use gps-technologies and drones, and actively patrol their territories to search for illegal loggers or miners. In the Caru indigenous territory there was a group of women who had started a group to help with community initiatives and basically said: ‘you the forest guardians are doing an OK job, but you could be doing a better job if we could help’, and they joined the guardians in addition to the other things they were already doing.”
Ze begonnen actief te helpen met het patrouilleren en sloten actieve bondgenootschappen met naburige communities. De gebruikte tactieken werden diversifiëeerd, met succes, zoals blijkt uit satellietbeelden en gesprekken met mensen op het terrein. Vrouwen werden historisch gezien vaak buitengesloten uit het actief deelnemen aan protesten, maar wereldwijd zien we meer en meer vrouwen die het voortouw nemen, zo ook bijvoorbeeld bij recente protesten in Brazilië.
Sarah Sax: “Women are recognizing that the resistance that has come up so far hasn’t been as successful as it could have been, and that they should have an equal say in how the territories are managed. It’s in some way a renaissance of women doing what they should have been doing or allowed to do for centuries. (…) Everybody has a different view and needs to be brought to the table, and that obviously makes a movement stronger. It is more effective to have women included fully in any kind of movement. It’s a kind of reshuffling of power roles and making the table bigger to allow everyone to sit around it.“ Continue reading “De vrouwelijke verzetsstrijders van de Guajajara”
Nelly Maes, Vlaamse Voorvrouw, is 80
Internationale vrouwendag: aanleiding om een boegbeeld van de vrouwenemancipatie en de Vlaamse beweging op te bellen. Vijftig jaar geleden deed Nelly Maes haar intrede in het parlement, waar haar strijd in de eerste jaren vooral over respect ging.
Radio Centraal: Hoe is uw engagement begonnen?
Nelly Maes: “Zolang ik thuis was mocht ik niet aan politiek doen, maar ik had wel politieke belangstelling. Van in mijn jongste jaren zat ik aan de radio gekluisterd om verkiezingsuitslagen te volgen, waarbij ik mezelf altijd identifieerde met een partij. Ik wist toen niets af van die partijen maar kwam snel tot de conclusie dat als ik de wereld wilde veranderen, dat moest gebeuren via een nieuwe partij, en dat was de Volksunie. Ik mocht niet van mijn ouders, die hadden de oorlog meegemaakt en de toestanden daarna en waren bang voor de politiek. Maar ik had er zin in en trouwde met iemand met dezelfde politieke belangstelling.”
“In de jaren ’70 was de toestand absoluut ondraaglijk.”
RC: U had het niet van uw ouders, van waar dan wel?
Nelly Maes: “Mijn betovergrootvader was burgemeester van het dorp en ik heb ook nog een neef die in de politiek gezeten heeft, dus het zat wel een beetje in de familie om zich te engageren voor de gemeenschap. Ik kan niet zeggen dat ik het niet van mijn ouders had, maar mijn ouders hadden schrik. Mijn moeder was Vlaamsgezind, ik ben opgevoed met de gedichten van Gezelle en Alice Nahon. Ik kende bijvoorbeeld zes strofen van ‘Het ruisen van het ranke riet‘. Mijn vader vond altijd dat ik moest doen wat ik wilde, maar geen politiek. Mijn vader was evenzeer geboeid door politiek maar ze wilden niet dat hun dochter zich daarmee ging bezighouden.”
“Ik was ook al feminist in mijn kindertijd, en bijvoorbeeld jaloers op de pastoor die daar op de preekstoel mocht staan en zeggen wat wij moesten doen zonder dat we iets terug mochten zeggen. Met dat niet-mogen-terugzeggen heb ik het altijd moeilijk gehad. Op internaat voelde ik me een gevangene. Daar ben ik flamingant geworden, want toen had je daar nog echte franskiljonse nonnen, die zeer machtig waren.”
Continue reading “Nelly Maes, Vlaamse Voorvrouw, is 80”