Eén van de nieuwe woorden in de Van Dale dit jaar was ‘samenhuizen’, een term die in 1999 gebrouwen werd door de oprichters van de gelijknamige vzw. Het doel: informatie verspreiden rond alle mogelijke gemeenschappelijke woonvormen, nieuwe groepen helpen opstarten, en beleidsbeïnvloeding. Daartoe kwam er, na vele jaren zorgvuldig voorbereidend werk, in 2006 een eerste knelpuntennota. Na een resolutie van het Vlaams Parlement in 2009 rond het stimuleren van co-housing kreeg Samenhuizen de opdracht een grondige studie te maken over de stand van zaken. Zo kon de vzw zich als expertisecentrum bewijzen, en kwam ook de erkenning als socio-culturele beweging. Dat maakte het mogelijk een paar deeltijdse werknemers aan te stellen, waaronder Roland Kums, die in onze studio dit alles kwam vertellen.
Met het oog op de gemeenteraadsverkiezingen voerde Samenhuizen in 2011 een gerichte campagne naar lokale besturen. Het is immers bij het bezoek aan de dienst ruimtelijke ordening dat een startende groep vaak op onbegrip stuit (net als bij de bank, trouwens). Heel wat gemeenten tekenden een charter waarmee ze te kennen gaven achter het concept te staan. Ook op het provinciale niveau beweegt er wat, Vlaams-Brabant geeft zelfs startsubsidies aan woningdeelprojecten. Daarmee volgen ze het voorbeeld van de Deense overheid van het begin van de jaren tachtig. Dankzij dit beleid huist in Denemarken zo’n 7% van de bevolking samen, en staat het land bekend om zijn uitgerijpte ervaring ter zake. Vanuit België ging de jaarlijkse studiereis deze lente o.a. naar een aantal projecten in dit land.
Met het oog op de laatste verkiezingen organiseerde Samenhuizen vorig jaar een ronde tafel met diverse experten, om nog eens alle knelpunten te overlopen en de prioritaire beleidswijzigingsvoorstellen op te lijsten. Dat resulteerde in een memorandum, met zaken als de vraag om een aangepast contract voor groepshuren, en vooral een duidelijke definitie. Resultaat: het regeerakkoord wijdde zowaar twee alinea’s aan woongemeenschappen. Aangepaste wetgeving kwam er nog niet, maar het idee zit duidelijk in de lift. In Turnhout gaat de sociale woonmaatschappij zelfs een paar collectief wonen-projecten opzetten, voor zowel sociaal huren als kopen.
Samenhuizen is actief in Vlaanderen en Brussel. In Wallonië is er Habitat et participation. Er zijn ook heel wat contacten met gelijkgestemde zielen in het buitenland. In 2010 kwam er zelfs een eerste wereldconferentie, met b.v. deelnemers uit Japan.
Krijgt u er ook zin in? Ga dan zeker eens kijken op het prikbord met aanbiedingen en vragen, en een lijst tips van sites die mogelijk voor gemeenschappelijke bewoning geschikt zijn.
Alle Voorwaarts-uitzendingen op een rijtje
Hendrik Vermeersch, directeur van 
We belden Xavier Declercq, verantwoordelijk voor de noordwerking van Oxfam Solidariteit: niet op zijn bureau, maar midden in de Hoge Venen. Daar was namelijk ’s morgens de zevende 
Er zijn zo van die zaken waar men vreemd genoeg nooit bij stilstaat. Weet u b.v. waar de naam Oxfam vandaan komt? Wel: dat was oorspronkelijk het telegrafisch adres van het Oxford Committe for Famine Relief, tijdens WO II één van meerdere gemeentelijke Britse voedselhulpcomités voor de noodlijdende bevolking in Europa, te beginnen met Griekenland. Van een kleine lokale vereniging groeide Oxfam uit tot een wereldwijd netwerk, met sinds 1996 het overkoepelende 
Aan de lijn: een Spanjaard, met name Miguel Ongil. Hij woont al een aantal jaren in Brussel, waar hij ook mee de ontvangst organiseerde van de indignados die daar in oktober 2011 te voet vanuit Madrid aankwamen. Hij bleef verder ook betrokken bij de 
Helaas: de Can Vieser die we aan de lijn kregen bleek de Engelse taal niet bijster te beheersen en Luis was net niet in de studio om in te springen als vertaler, dus werd het jammer genoeg een vrij oppervlakkig interview. Wat we begrepen: het 
Een hacker in onze studio! Met name Anthony Liekens. Hij licht eerst toe wat wij onder ‘hacker’ dienen te verstaan: niet enkel een snode internet-magiër, blijkt. Hackers zijn mensen als u en ik, die echter bij het zien van iets wat mogelijk voor verbetering vatbaar is, volautomatisch zelf beginnen puzzelen aan een mogelijke volgende stap. Dat lukt niet altijd, maar de al doende opgedane kennis delen hoort in ieder geval wel bij het proces. Op die manier bewegen hackers zich op domeinen die de doorsnee burger-consument niet betreedt. Het gaat dan niet enkel om IT, maar ook om b.v. bio-technologie, of het uitdenken van nieuwe vormen van maatschappelijk functioneren, zoals het werken met bitcoins, of nieuwe manieren om ons te voeden (jeuj, meelwormenbrownies met lichtgevend bier!). Er bestaan al tweejaarlijkse internationale hackerskampen, die dan zo’n 3000 mensen bij mekaar brengen. Dit jaar in primeur in België, met name op de Hoge Rielen tijdens het lang weekend omheen 15 augustus: 
Eén van de gevolgen van ‘mei 68’ was