Aan de lijn: een Spanjaard, met name Miguel Ongil. Hij woont al een aantal jaren in Brussel, waar hij ook mee de ontvangst organiseerde van de indignados die daar in oktober 2011 te voet vanuit Madrid aankwamen. Hij bleef verder ook betrokken bij de 15-mei-beweging, genoemd naar die dag in 2011 toen de indignados voor het eerst sterk in beeld kwamen. Binnen deze beweging groeit al lang de vraag of een overheid die de burgers in de kou laat staan, wel legitiem is. Los daarvan was er de pijlsnel verdampende populariteit van het met centen smossende koningshuis. Prompt na de aankondiging dat koning Juan Carlos zou gaan aftreden, kwamen er dan ook betogingen om een referendum te eisen, niet enkel in 135 Spaanse steden, maar ook in 35 grote steden over de hele wereld, waaronder Brussel. De Spaanse diaspora is de laatste vier jaar dan ook met zo’n 700.000 geëmigreerde Spanjaarden aangegroeid, en blijkbaar blijven die dus wereldwijd op een indrukwekkend efficiënte manier met mekaar in contact. Het referendum gaat niet zozeer om ‘Wij willen een republiek’, maar vooral om ‘Wij willen dat het volk zelf bepaalt welke staatsvorm ons land heeft’, en ‘Wij willen echte democratie in plaats van politieke partijen die een beleid voeren waar de grote meerderheid van de bevolking vreselijk onder te lijden heeft’. Bij de laatste verkiezingen zijn die partijen daar trouwens zeer zwaar op afgestraft. Vandaar waarschijnlijk dat de koningswissel er nu komt, omdat de meer conservatieven nu nog met genoeg zijn in het parlement om de wet op de troonswissel aan te nemen, waarvoor een 2/3 meerderheid nodig is. Door de vraag om een referendum te negeren, wordt de kloof tussen de overheid en de Spaanse bevolking weer wat scherper.
Facebookpagina van de Brusselse referendum-kern

Helaas: de Can Vieser die we aan de lijn kregen bleek de Engelse taal niet bijster te beheersen en Luis was net niet in de studio om in te springen als vertaler, dus werd het jammer genoeg een vrij oppervlakkig interview. Wat we begrepen: het Centro Social Autogestionado Can Vies (spreek uit: kan bie-ës) startte in 1997 en fungeerde als vergader- en conferentieruimte en als centrum voor gezinsplanning en vrouwendingers. Er was ook een café, en er woonden mensen. Can Vies en nog meer huizen in de buurt moesten afgebroken worden om een helling aan te leggen middels dewelke ook rolstoelen een nog aan te leggen hoger gelegen park zouden kunnen bereiken. Bijna niemand in de buurt had trek in deze plannen. Het hoofdgebouw van Can Vies is intussen afgebroken, en het bijgebouw zit vol gaten, maar dat kan heel misschien nog hersteld worden. De voormalige Can Vies-bewoners en buurtgenoten zijn nu samen bezig (vastberaden collectief arbeidzame geluiden op de achtergrond) met de aanleg van een plein met tuin als gedenkteken voor Can Vies, en als samen-plek waar weer vergaderd en geconfereerd kan worden. Moest u trek hebben om te gaan meehelpen: kinderanimatie en volkskeuken zijn voorzien. Er zijn geen onderhandelingen meer met de overheid, de mensen doen het gewoon helemaal zelf, met hun eigen architecten, en met financiële steun van sympathisanten. De politie komt nog weleens kijken, maar laat betijen. Rellen zijn er al dagen niet meer geweest.
Op facebook: alhier en alhier